Mój Post

Dzisiejszy fragment Ewangelii przenosi nas do rodzinnego miasta Jezusa. Pan Jezus przychodzi do synagogi w Nazarecie i odczytuje fragment z Księgi Izajasza, a w komentarzu do przeczytanego fragmentu wskazuje, że właśnie teraz słowa proroka stają się faktem. Mieszkańcom Nazaretu to się nie podoba, zaczynają szemrać przeciw Niemu. W odpowiedzi na postawione zarzuty Jezus mówi: Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. I kontynuując nauczanie, przytacza historię Eliasza i Elizeusza, którzy największe swoje cuda dokonali pośród obcych, bo "swoi" byli zamknięci na Boga i na Jego cuda. Te dwa przykłady sprawiają, że mieszkańcy Nazaretu unoszą się gniewem, wyrzucają Jezusa z synagogi i miasta, a nawet chcą Go zabić. To niesamowite, jak bardzo mocno ktoś może poczuć się urażony pokazaniem mu prawdy o nim samym i jakie konsekwencje niesie taka postawa!

Bóg widział, że człowiek poprzez swoje grzechy i uczynki coraz bardziej się gubi i oddala od Niego i zaczyna żyć, jakby Boga nie było. I wtedy daje ludziom swojego Syna, który przychodzi i na nowo przekazuje ludziom prawdę o Ojcu. Przychodzi nie po to, aby potępić, ale wskazać właściwą drogę do Boga, wzywać do ciągłego nawrócenia, które da nam zbawienie.

Patrząc na to, jak przygotował się Naaman na spotkanie z „lekarzem – cudotwórcą”, nie dziwi fakt wielkiego oburzenia, kiedy Elizeusz poleca mu realizację banalnej recepty siedmiokrotnego zanurzenia się w wodach Jordanu.

W tym spotkaniu wszystko się dzieje wbrew zdrowemu rozsądkowi. Są w ogniu anioł i krzew, ale nie ulegają spaleniu. Jest niewola, która ma nie mieć końca. Jest posłanie zatrwożonego Mojżesza. Jest też enigmatyczne imię Posyłającego.

Każde wyzwolenie, którego dokonuje Bóg, rozpoczyna się zawsze przy zerowych możliwościach człowieka, by Boża łaska mogła objawić się w pełni, a człowiek nie chlubił się „swoją” mocą.

„Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie”. Słowa Jezusa są jak wyrocznia. Ani On, ani Jego uczniowie nie zostaną przyjęci przez swoich, a jeżeli już, to z wielkim oporem. Dlaczego tak się dzieje? Przede wszystkim dlatego, że mamy poczucie, iż na swoim terenie to my już wszystko wiemy, nikt niczym nie może nas zaskoczyć. Przecież każdego dobrze znamy i wiemy, na co go stać. Czy rzeczywiście?

Słowa Jezusa nie tylko w czasach i ludziach Jemu współczesnych wzbudzały gniew. Dzieje się tak do dzisiaj i będzie tak aż po koniec wieków. Dopóki trwa walka o duszę człowieka, dopóty Ewangelia będzie powodowała tak porywcze reakcje wielu, którzy będą słuchać słowa. Reakcja na słowa Jezusowe jest zawsze znakiem. Jeśli u słuchającego Dobrej Nowiny wzbudza ona gniew, złość i wstręt do głoszącego, to znaczy, że ów słuchacz z dala jest jeszcze od Boga. Natomiast jeśli na głoszącym „skrapla się” to wszystko, to znak, że nie głosi on siebie, tylko Chrystusa.