Najpiękniejsze dary

Sobota, Święto św. Andrzeja Boboli, rok I, J 17,20-26

Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.

     Jezus w dzisiejszej Ewangelii wyprasza swoim uczniom  najpiękniejsze dary. Chce dać i chwałę, i miłość, która Jemu najbardziej się należy, i jedność na wzór Jego relacji z Ojcem. Jesteśmy spadkobiercami tych darów. Co z nimi zrobiłem? Czy zakopałem je, a może jeszcze ich nie odkryłem? 
      Czy stać mnie dziś na to, by drugiemu dać to, co najpiękniejsze, co najlepsze?