Naprzykrzanie się Bogu ma sens

W tej przypowieści nic do siebie nie pasuje. Jezus opowiedział przypowieść o tym, że uczniowie „zawsze powinni się modlić i nie ustawać”. Tymczasem pytam, czy naprawdę to wytrwałość ubogiej wdowy zmieniła serce sędziego. Może to zwykły pragmatyzm i pragnienie psychicznego komfortu: „żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”? Na końcu tego fragmentu Jezus zadaje retoryczne pytanie: „czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. A przecież ubogą wdowę trudno uznać za „model wiary” w niesprawiedliwego sędziego...

Wizja sądu ostatecznego, ponownego przyjścia Chrystusa i wszystkich wydarzeń, sytuacji, jakie będą temu czasowi towarzyszyć, może napawać lękiem, a nawet przerażeniem. TO może stać się w każdej chwili, lecz tylko Bóg wie, kiedy ten czas nastanie.

Trzeba nam tak żyć, jakby każdy dzień miał być naszym ostatnim. Trzeba nam, w naszej zwyczajnej – nudnej czy też burzliwej – codzienności być gotowym na niespodziewane, które jednak wcześniej lub później nastąpić musi.

Nie wiadomo, kim jest Gajus (imię niezwykle popularne w tamtym czasie), ani jaką funkcję pełni we wspólnocie. Pewne jest, że udziela gościny ewangelizatorom, a nawet więcej – zaopatruje ich na dalszą drogę, by nie cierpieli z powodu jakiegokolwiek braku, ale wypełniali posługę apostolską. I właśnie ta prostota gościnności przeniknięta szacunkiem wobec autorytetu prezbitera (takie określenie przylgnęło do apostoła Jana i nim się posługiwał jako imieniem własnym) przykuła uwagę Ducha Świętego i znalazła swoje miejsce w Biblii.

Miłość to nie są emocje, to nie są „motyle w brzuchu”. Miłość wyraża się w konkretnych czynach, decyzjach. Przykazania i odniesienie do nich pokazuje, kim jest dla mnie Bóg. Dekalog to konkretny sposób życia, nie zawsze łatwy, ale zawsze wskazujący na moją tożsamość, określający, kim jestem i kim jest Bóg dla mnie. Chcesz sprawdzić swoją miłość do Boga – przyłóż ją do przykazań, zobacz, czy życie mieści się na drodze dekalogu. Miłość to konkret wyrażony w zgodności z tym, co Bóg mówi poprzez swoje przykazania.

Co jest ważne w modlitwie? – modlitwa! Ważne jest, by ona była obecna w naszym życiu – cierpliwie i z wiarą.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus uczy swoich uczniów wytrwałości. Uczy, by dbać o modlitwę i z zaufaniem zwracać się do Pana Boga. On wie, czego potrzebujemy – On jest Miłością! A nasza modlitwa z wiarą zbliża nas do miłości Bożej.

Nie patrz wstecz jak żona Lota, nie przywiązuj się do swojego życia na ziemi, bo to przeszkodzi Ci pójść do nieba.

Otóż kto pójdzie do nieba? Kogo Jezus zabierze ze sobą? Tych, którzy swoje życie poświęcają innym, bo w innych ludziach, czyli bliźnich, jest Bóg – kto poświęca się dla bliźniego, ten mówi samemu Bogu „Kocham Cię! Chcę być z Tobą!”.