Narzekanie

W języku greckim „logos” ma wiele znaczeń – oznacza Słowo, ale również sens; Słowo – zawartą w nim treść, sens, znaczenie, myśl.

Jezus Chrystus jest przedwiecznym Słowem, tym, które niesie w sobie odwieczny sens. „Łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa”.

Duch Święty napełnił Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela, i przekazał mu wspaniałą wiadomość – Bóg rozpoczął swój wielki plan zbawienia człowieka, postanowił zesłać swojego Syna. Zachariasz już wie – jako pierwszy.

Pierwszym skojarzeniem, od którego nie mogę się uwolnić podczas lektury 6 i 7 rozdziału Dziejów Apostolskich, jest psalm 131 i przekonanie, że Szczepan w chwili swojego męczeństwa mógł śmiało modlić się słowami: „Wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza” (Ps 131,2). Relacja tego wydarzenia zdaje się sugerować przygotowanie do snu niemowlęcia, które jest pewne bezpiecznych ramion rodziców i nie zwraca uwagi na to, co się dzieje wokół niego, bo czuje i chłonie całym sercem ogromną czułość i troskę swoich najbliższych.

Skoro Bóg jest wszechpotężny i ponad wszystkim, to wyobrażamy sobie, że również od nas będzie wymagał ofiar ponad miarę. Ale Bóg nie wymaga poświęceń i wyrzeczeń tylko dlatego, że jest istotą wyższą. Bogu nie trzeba płacić za Jego łaskawość. Czasem trzeba z czegoś zrezygnować, aby łaska mogła zadziałać, ale to już inna historia. Duch Święty pomoże nam rozpoznać różnicę.

Można sobie zadać pytanie: Dlaczego i za co ludzie na świecie i z tego świata tak mocno znienawidzili Jezusa oraz Jego uczniów, którzy żyli Jego Duchem, byli niejako przedłużeniem Jego obecności na świecie? Jednym z nich był św. Szczepan, którego męczeństwo świętujemy dziś w liturgii. Czy wrogowie Chrystusa i Jego uczniów byli powodowani zazdrością? – gdyż, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, „nie mogli sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał” (Dz 6, 10). Dlatego „gdy usłyszeli, co mówił, zawrzały gniewem ich serca i zgrzytali zębami na niego”. A gdy nie odpłacił im podobną nienawiścią, tylko „ujrzał niebo otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga”, „podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się na niego” (por. Dz 7, 54-57).

Nie wystarczy, że będziemy pobożnie myśleć i tęsknić za tym, co święte. Nie wystarczy, że będziemy marzyć o niebie i śnić, jak nam będzie w raju. Nie wystarczy zacząć jakąś pracę lub zająć się czymś innym w tym naszym życiu. Musimy jeszcze te swoje sprawy doprowadzić do końca, do celu. Tyle już różnych rzeczy zaczynaliśmy, tyle przerywaliśmy i odkładaliśmy na później. Brak nam często wytrwałości. A chrześcijanina można poznać nie po tym, jak zaczyna, ale po tym, że czyni to z Bogiem, i po tym, jak kończy.