Nie dajmy się zastraszyć

Piątek, XXXIV Tydzień Zwykły, rok I, Łk 21,29-33

 Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.

 

 

 

Widok pączków na drzewie jest bardzo radosny i napawa nadzieją tego, kto oczekuje na owoce. Analogicznie widok znaków, zapowiadających powtórne przyjście Chrystusa, ma budzić w sercu radość z bliskości spotkania. Czasem jednak budzi odczucia przeciwne – obawę i grozę, wizję zagłady. Wszystko zależy od tego, na co czekamy i w jaki sposób czekamy. Kto kocha Chrystusa i tęskni za Nim, przyjście Jego Królestwa będzie postrzegał w kategorii spełnienia się najbardziej wyczekiwanych pragnień.

Nie dajmy się zastraszyć katastroficzną wizją końca. Przekonajmy się do potrzeby i wartości czuwania, by z nadchodzącym Oblubieńcem wejść na wieczne wesele.