Nie trać nadziei!

Maryja, Matka Boga, ale również nasza Matka jest dla nas wzorem zaufania i miłości. Jest też wzorem, jak mamy dzielić się z innymi darem spotkania Jezusa.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii najbardziej uderza pośpiech towarzyszący Maryi podczas Jej podróży do Elżbiety. Przecież po ludzku patrząc, nie było jakiegoś ważnego powodu uzasadniającego potrzebę jak najszybszego spotkania krewnej. Ale powód nie był ludzki, tylko boski – Maryja chciała jak najszybciej podzielić się darem obecnego w Jej ciele Jezusa. Tak samo dziś Maryja pragnie dzielić się z nami swoim Synem.

Maryja, będąc w stanie błogosławionym, poszła odwiedzić swoją krewną Elżbietę. Szła górami, mogło to być nawet 150 kilometrów. Po ludzku wydaje się to niewyobrażalne.

W każdym zdaniu dzisiejszej Ewangelii odczuwamy, jak ważne było to spotkanie. Pozdrowienie Maryi wystarczyło, by Elżbietę napełnił Duch Święty, a dziecko pod jej sercem się poruszyło. Możemy powiedzieć, że było to pierwsze spotkanie Jezusa z Janem, który będzie wielkim prorokiem.

Czasy mesjańskie miały zacząć się od wejścia Mesjasza do świątyni dla odnowienia kultu. W Jezusie Chrystusie te zapowiedzi prorockie się wypełniają. Wchodzi On do świątyni, do domu Ojca, i tam zostaje ofiarowany. Tam też rozpoczyna swoje dzieło, dzieło oczyszczania. Dzięki Jego zbawczemu działaniu, którego najwyższym wyrazem będzie ofiara na ołtarzu krzyża, również ofiary składane przez lud Boży nabiorą nowego znaczenia, staną się miłe dla Pana.

Bóg uwielbia kontrasty: z najmniejszej wspólnoty wyjdzie Największy, najmniejszy stanie się Władcą, rozproszeni żyjący w zagrożeniu staną się pełną pokoju jednością. Często życzymy sobie zdrowych i wesołych świąt, a wystarczy przyjąć Boga, a otrzymamy znacznie więcej. Sens Bożego Narodzenia tkwi w przyjęciu Go z wiarą, a nie w choince i innych dekoracjach.

Prędzej czy później, jeśli będę żyć w zgodzie z wolą Boga, z tym, co do mnie mówi, czego ode mnie oczekuje, ludzie będą się dziwili. Bo drogi Boga nie są naszymi. Zresztą nie tylko inni będą się dziwili. Możliwe, że my sami będziemy to czynili. Tak właśnie bywa, że Boże pomysły na nas wymykają się naszym standardom i oczekiwaniom. Stąd reakcje w stylu: „ona chyba jest szalona”, „co on wyprawia?”, „przecież tak się nie da żyć”. A jednak czas pokazuje, że w tym szaleństwie jest metoda, że on nie mógł lepiej wybrać i że jak najbardziej można „tak żyć” – ona lub on mogą, bo Bóg jest z nimi i to jest Jego sposób na ich życie. Warto o to, co Boże, zawalczyć i często przeciwstawiać się zdziwieniu innych, nie dać mu zwyciężyć siebie, bo „lepiej uciekać się do Pana, niż pokładać ufność w człowieku”.

Jan Chrzciciel przyszedł, aby przygotować ludzkie serca na przyjęcie Mesjasza i wskazać, że Jezus jest Zbawicielem. Nie było łatwo jego rodzinie pogodzić się z tym faktem, przyjąć Boży pomysł. Trzeba było iść pod prąd tradycji. Dać imię zaproponowane przez Archanioła Gabriela, które nie wpisywało się w tradycję rodu. Przejść próbę wiary, by w końcu uwierzyć, że to, co Bóg mówi, jest prawdą o ich synu, urodzonym przez kobietę, u której stwierdzono niepłodność.