Obietnica Boga

Wtorek, IV Tydzień Wielkanocny, rok II, J 10,22-30

Obchodzono w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia Świątyni. Było to w zimie. Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. Otoczyli Go Żydzi i mówili do Niego: «Dokąd będziesz nas trzymał w niepewności? Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie!» Rzekł do nich Jezus: «Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec. Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

 

Nie zginą one na wieki, nikt nie wyrwie ich z mojej ręki.

To jedna z ważniejszych i piękniejszych obietnic Boga złożona człowiekowi. Jezus, oddając na krzyżu swoje życie, ofiarował je za nas, abyśmy mogli żyć na wieki w pełni szczęścia, oglądając już bez przeszkód Boże oblicze. Będzie tak, jak pragnął tego Bóg w chwili stworzenia, gdy umieścił człowieka w rajskim ogrodzie. Ta obietnica jest gwarantowana przez Syna Bożego, a przypieczętował ją Krwią swoją.

Ale z drugiej strony, niby w tle, pojawia się niepokój, prawda o piekle, prawda o potępieniu, o wiecznym cierpieniu bez Boga. Bo jest ktoś, kto by chciał odebrać nam radość i wyrwać nas z ręki Boga. Jak to się ma do obietnicy Jezusa?

To wyzwanie dla ludzkiej wolności, dla wolnej woli człowieka. To zachęta do postawy dziecięcej ufności i zawierzenia Bogu. Dopóki rozważamy i wpatrujemy się w Bożą miłość odkrytą w przebitym Sercu Jezusa, dopóki chcemy żyć w łasce, by pełnić wolę Bożą, dopóty nikt ani nic nie wyrwie nas z Bożej ręki. Będą próby, będzie szarpanie, ale obietnica Jezusa jest potężniejsza od wszelkiego zła, smutku i naszych słabości.