Oblicze miłości

Mieszkańcy Kafarnaum domagają się od Jezusa znaku na dowód autentyczności Jego nauczania. Zaskakujące, że powołując się na historię Izraela, nie nawiązali do innych nadzwyczajnych interwencji Boga. Mogli się odnieść do cudownego przejścia przez Morze Czerwone albo do węża miedzianego, który ratował życie ukąszonym przez jadowite węże. Mogli wspomnieć wiele innych nadzwyczajnych interwencji Boga w historię Izraela. Oni jednak wspomnieli mannę, nadzwyczajny pokarm, którym Bóg utrzymywał ich przy życiu podczas wędrówki po pustyni.

Wystawienie Pana Boga na próbę to ostre starcie ludzi, którzy słyszeli już o wielu potężnych prorokach. Czy Jezus jest równie mocny? Syn Boży mówi o chlebie dającym życie wieczne, choć pewnie ma świadomość, że może być niezrozumiany. Któż z nas nie chciałby znaku od Boga? Może już w naszym życiu tych znaków było aż nadto, a nie potrafimy ich odczytywać?

Święty Łukasz z wyraźną troskliwością ukazuje podobieństwo w sposobie umierania św. Szczepana do śmierci samego Mistrza. Te dwie tragedie różni jednak fakt, że Pan Jezus został skazany na śmierć przez sąd, natomiast św. Szczepan ginie w wyniku samosądu. Jedno i drugie wydarzenie było jednak niesprawiedliwością. A śmierć ucznia Chrystusa i na Jego sposób jest niejako powtórzeniem Jego śmierci. W prześladowanych chrześcijanach umiera sam Chrystus.

Tak rozwija się Kościół Dziejów Apostolskich. Dzięki takim ludziom, którzy są pełni łaski i mocy. Tak zadziały się dzieła Boże w życiu Maryi, która też była napełniona łaską. To jest podstawowe nasze zadanie w Kościele – napełniać się łaską Bożą. Dbać o wysoki poziom łaski Bożej w swoim życiu.

Składamy się z ciała, które jest bardzo ważne, ale i z ducha. Karmić możemy więc i ciało, i ducha. Chleb jest potrzebny do nakarmienia ciała, sytość się szybko kończy i znów musisz zjeść. Mojżesz prosił Boga na pustyni o znak, aby Izraelici nie zwątpili w czasie długiej wędrówki.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii widzimy tłum, który poruszony spotkaniem z Jezusem i cudem rozmnożenia chlebów, zaczyna Go szukać. Nie było to jednak szczere poszukiwanie Pana Jezusa dla Niego samego, ale raczej szukanie dyktowane zaspokojeniem głodu chleba. Ludzie z tłumu nie rozumieją posłannictwa Jezusa oraz tego, że ma On inny pokarm niż ten, który spożywali. Co więcej, że On sam jest tym pokarmem.