Obumieranie

Niedziela, XXXIII Tydzień Zwykły, rok B, Dn 12,1-3

W owym czasie wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastąpi okres ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia: ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze. Wielu zaś, co śpi w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie. Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki i na zawsze.

 

Każde cierpienie, każda trudna sytuacja, każde większe czy mniejsze nieszczęście, jeżeli zostaje złożone w ręce Boga, przestaje być nieskończonym dramatem, a staje się wspólną z Nim drogą ku czemuś nowemu. Tylko obumieranie w obecności Przenajświętszego ma sens, podobnie jak zaopiekowane rękami gospodarza złożone w ziemi obumierające ziarno.