Otwarcie serc

Niedziela, XVII Tydzień Zwykły, rok B, J 6,1-15

 

 Odpowiedział Mu Filip: „Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać. Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: „Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?” Jezus zatem rzekł: „Każcie ludziom usiąść”. A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówił dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili rzekł do uczniów: „Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zostało”. Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: „Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat”. Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

 

Nauczanie przykładem

       Dzisiejsza Ewangelia o rozmnożeniu chleba ukazuje nam nową formę głoszenia słowa Bożego. Pan Jezus w swoim nauczaniu poruszał rozmaite zagadnienia głoszonego słowa Bożego. Śledząc Jego nauczanie, z uwagą dochodzi się do przekonania, że Jego nauki dotyczyły życia nadprzyrodzonego, były wyczerpująco pełne. Dzisiejsze opowiadanie o rozmnożeniu chleba ukazuje nam, że słowo Boże dotyczy nie tylko sfery nadprzyrodzonej, lecz również codziennego życia ludzkiego.

       Święty Jan mówi w dzisiejszej Ewangelii, że Jezus, podniósłszy oczy, zobaczył wielki tłum ludzi spieszący do Niego, aby słuchać Jego nauczania. Jezus przewidział dla nich naukę opartą na przykładzie życia, chciał ukazać, że troska o dobro najbliższych wchodzi  również w sferę nadprzyrodzoności; troska o najbliższych jest pewnego rodzaju głoszeniem słowa Bożego. Wolę Bożą względem nas ludzi wypełnia się nie tylko przepowiadaniem słowa Bożego, lecz również zatroskaniem się o dobro najbliższych. Człowiekowi potrzebny jest modlitewny kontakt z Bogiem, lecz również potrzebne mu są dobra materialne, zgodne z jego stanem życia. Przykładem tego może być opowiadanie o śnie Salomona, opisane w Pierwszej Księdze Królewskiej.

       „I podobało się Bogu, że Salomon właśnie o to Go prosił. Powiedział mu tedy Bóg: Ponieważ taką przedstawiłeś Mi prośbę, a nie pragnąłeś ani długiego życia dla siebie, ani żadnych bogactw, nie domagałeś się również zguby twoich nieprzyjaciół, a prosiłeś jedynie o mądrość potrzebną do sprawniejszego rządzenia, oto czynię zadość twojej prośbie; daję ci serce mądre i przenikliwe, takie, jakiego nie miał jeszcze nikt przed tobą i nikt w przyszłości mieć nie będzie. Co więcej, dam ci także i to, o co Mnie wcale nie prosiłeś; bogactwo i sławę, tak iż wśród obecnie sprawujących władzę nie będziesz miał sobie równego przez cały czas twojego panowania”.

 

Dwanaście koszy ułamków

        Po rozmnożeniu chleba i nakarmieniu pięciu tysięcy ludzi, Pan Jezus powiedział swoim uczniom, aby zebrali ułomki chleba pozostawione na ziemi. Święty Jan pisze, że było tych ułomków aż 12 koszy. Na końcu opowiadania o rozmnożeniu chleba św. Jan pisze, że ludzie uczestniczący w tym cudzie, byli przekonani, iż Jezus jest obiecanym przez Boga Mesjaszem i chcieli Go obwołać królem.

       Drugim wydarzeniem opisu rozmnożenia chleba było zebranie 12 koszów ułomków chleba, pozostawionych na ziemi. W rozmnożeniu chleba chodziło o coś więcej niż nakarmienie głodnych ludzi. Pan Jezus powiedział do Andrzeja, by przyniósł te 5 chlebów i 2 ryby. Ludzie byli przekonani, że Jezus, ofiarując im chleb i dwie ryby, poświecił dla nich swój posiłek oraz  jego uczniów. Ludzie, idąc za Jezusem, wzięli ze sobą coś do jedzenia, ponieważ wiedzieli, że spotkanie ich z Jezusem zajmie im dość dużo czasu. Widząc, że Jezus ofiaruje im własny posiłek, zaczęli i oni wyciągać swoje zapasy chleba, którego wcześniej bali się wyjmować, by ktoś nie poprosił o podzielenie się z nim. Naraz znalazło się tyle chleba, że wszyscy najedli się do syta i pozostawili jeszcze na ziemi ułomki chleba. Jezusowe podzielenie się z nimi swoim posiłkiem, otwarło ich serca i naraz znalazł się chleb pod dostatkiem dla wszystkich. Wielkim cudem rozmoczenia chleba było otwarcie się serc na bliźnich. Z ludzi myślących jedynie o sobie samych, stali się radosnymi dobroczyńcami. Każdy z nich był gotów podzielenia się ze swoim sąsiadem własnym zapasem chleba. Rozmnożenie chleba było równocześnie radosnym otwarciem serc na innych i dziękczynieniem Panu Bogu za ten cud otwarcia serc. Przeżywając wielką radość, słuchacze Jezusa nie zwracali nawet uwagi na to, że dużo chleba zostało na ziemi, byli oczarowani tym cudem i otwarciem ich serc dla najbliższego otoczenia.