Pan i Zbawiciel

Jezus jasno mówi w dzisiejszej Ewangelii – jesteśmy wezwani do bycia dla siebie nawzajem braćmi: albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi.

Każde wywyższanie się ponad innych, każde czynienie dobra przed ludźmi – na pokaz – Jezus potępia i pokazuje konsekwencje takich postaw.

Jezus wielokrotnie w swoich przypowieściach mówi nam o tym, że Bóg jest miłosierny. Skoro nasz Bóg Ojciec jest miłosierny, my również powinniśmy być podobni do Niego. Miłosierny znaczy szczęśliwy. Kto z nas nie chce być szczęśliwy? W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus mówi bardzo konkretnie: „Chcesz być szczęśliwy? Bądź miłosierny!”. Wydaje się to takie proste i oczywiste. Ale czy w konkretnych wydarzeniach przychodzi nam to z łatwością? Być szczęśliwym to nikogo nie osądzać, nie potępiać, kochać i przebaczać, dawać innym to, czym zostaliśmy obdarowani. Czasem naprawdę nie trzeba wiele – wystarczy uśmiech i dobre słowo.

Boże Miłosierdzie rozkłada na łopatki. Czyje grzechy nad śnieg wybieleją? Wodzów sodomskich i gomorskich – tych „klasycznych” starotestamentowych grzeszników. Oto, gdy trwa się w otchłani grzechu, Boże Słowo przychodzi jak promień światła. Pan Bóg wzywa nas przed sąd, ale nie po to, by nas wtrącić do więzienia, ale by obdarować Miłosierdziem. W głowie się to nie mieści. Jak wobec Bożej łaski nie być „uległym i posłusznym”?

Zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, popełniliśmy nieprawość i zbuntowaliśmy się, odstąpiliśmy od Twoich przykazań (…) nie byliśmy posłuszni…

Poznać, czym jest grzech, to łaska. Zobaczyć, że czyn, którego się dopuściłem, to zerwanie z Bogiem, wejście na drogę donikąd, bunt przeciw Temu, który przynosi pokój, oddalenie się od Kogoś, kto kocha, niechęć do tego, by przyjmować Słowo, które daje życie…

Biblia Tysiąclecia dzisiejszy fragment Ewangelii nazywa początkiem "mowy Jezusa przeciw uczonym w Piśmie i faryzeuszom". Jest to dość uzasadnione, gdyż to oni stali się głównymi adresatami uwag, a wręcz zarzutów Jezusa. Ale czy tylko oni?

„Rabbi… nasz Rabbi…” – zwracał się do mnie w czasie studiów jeden z moich portugalskich współbraci. Wyczuwałem w tym określeniu szczyptę humoru, odrobinę szacunku dla powagi studiów, z którymi przyszło mi się mierzyć, a może nawet nutę podziwu, kiedy całym sobą wyrażałem fascynację kulturą Biblii Hebrajskiej. Z czasem zauważyłem, że lubię, kiedy ktoś – choćby w żartach – zwracał się do mnie w ten sposób.