Panie, ratuj!

Aby lepiej zrozumieć sens obu uzdrowień dokonanych przez Jezusa na paralityku (odpuszczenia grzechów i uzdrowienia z paraliżu), musimy zdać sobie sprawę, że w judaizmie każda choroba fizyczna była rozumiana jako kara Boża za popełniony grzech – zarówno grzech człowieka chorego, jak i kogoś z jego rodziny. Choroba zawsze była konsekwencją grzechu. Człowiek, który jej doświadczał, czuł się całkowicie odrzucony przez Boga i przeklęty w oczach ludzi. Nie miał zatem szans na znalezienie się w kręgu relacji z Bogiem i z innymi, nie miał szans na doświadczanie i dawanie miłości.

Jezus Chrystus jest Panem tego, co duchowe i materialne. Ma moc uzdrowić naszą duszę, ale również może uzdrowić nasze ciało, jeśli jest chore. Dzisiejsze wydarzenie biblijne pokazuje to bardzo wyraźnie. Mistrz z Nazaretu nie tylko odpuścił grzechy sparaliżowanemu, ale nadto uzdrowił go z dolegliwości ciała. Jednak winniśmy pamiętać, że Jezus uzdrowił najpierw duszę sparaliżowanego, odpuszczając mu grzechy.

Nie jest łatwo zwrócić komuś uwagę. Czasami widzimy, jak nasi bliscy i przyjaciele przez swoje zachowanie ściągają na siebie nieszczęście. Chcemy pomóc, ale boimy się reakcji osób, które upominamy. Prawo Boże jest ponad wszystkim, bo jest czystą prawdą. Trudne słowa wypowiedziane przed ludźmi, których kochamy, są znakiem naszego zaangażowania. Upominać można tylko w towarzystwie Ducha Świętego, tak aby nie ranić, tylko leczyć.

Ilekroć czytam ten fragment, nie mogę wyjść ze zdumienia: czy Paweł na pewno się nie pomylił? Czy naprawdę moje życie może być świętą świątynią? Czy mogę być mieszkaniem Boga? To jest głębią Dobrej Nowiny – Bóg nie tylko chce Cię dotykać swoją łaską, nie tylko chce Ci błogosławić i się Tobą opiekować, ale chce nawet w Tobie zamieszkać.

Jak wspaniale mieć przyjaciół, którzy zatroszczą się o Ciebie, kiedy Ty nie będziesz w stanie… To właśnie oni zanieśli paralityka do Pana Jezusa, głęboko wierząc, że On może go uzdrowić. I nie zawiedli się…

Pan Jezus uleczył nie tylko chore ciało paralityka, ale przede wszystkim jego duszę – odpuścił mu grzechy. Duszą zajął się w pierwszej kolejności, pokazując nam, co jest ważniejsze i na czym powinniśmy się skupić najpierw.

Święty Tomasz miał bardzo konkretne podejście do wiary. Można wręcz powiedzieć, że zachowywał się jak prawie każdy mężczyzna. Nie przekonało go zmartwychwstanie Jezusa, nie uwierzył, że On pokonał śmierć i żyje. Tomasz domagał się faktów, chciał zobaczyć na żywo miejsca po ranach Chrystusa.