Pełnia i doskonałość

Gdyby każdy człowiek poznał i doświadczył, jaką miłością został umiłowany przez Chrystusa, nie byłoby na świecie depresji, smutku, poczucia odrzucenia, osamotnienia i wszyscy ludzie byliby najszczęśliwsi na świecie. Chrystus bowiem kocha nas nie jakąś tam miłością, której wyobrażenie mamy najczęściej na podstawie naszych relacji ludzkich, ale miłością, jaką sam został umiłowany przez Ojca. Jest to miłość, jaką ma Trójca Święta wewnątrz swojej istoty, a więc jest to miłość jedynie prawdziwa i pełna, o jakiej my nie mamy pojęcia. Doświadczenie takiej miłości może nam dać jedynie Duch Święty, który jest źródłem miłości w Trójcy Świętej, jest więzią miłości, jaka łączy Osoby Boskie. To właśnie taką, a nie inną miłością kocha nas Chrystus, gdyż On, będąc Bogiem, ma doświadczenie jedynie takiej miłości.

Klucz do radości to trwać w miłości :) Bóg nie wymaga od nas przestrzegania przykazań. Daje nam wolną wolę. Ale pokazuje nam, jak dokonać tego, aby trwać w miłości. Możemy to osiągnąć, zachowując przykazania. To nie jest wymóg i rozkaz. To inspiracja do tego, aby żyć pełnią! Do tego, aby Jego radość w nas była nieustannie!

Dziś czytamy o tym, jak Kościół broni swoich dzieci. Apostołowie, począwszy od św. Piotra, stają po stronie uciskanych przez swoich braci w wierze. Nawet z dobrej woli i w przekonaniu, że walczymy o czyjeś zbawienie, możemy skrzywdzić innych. We wspólnocie Kościoła pod przewodnictwem Apostołów jesteśmy w stanie rozeznać, co jest Bożym zamysłem, a co naszym widzimisię.

Pierwotny Kościół składał się z Żydów takich samych jak inni, którzy jednak uwierzyli w Jezusa posłanego przez Boga. Pierwsi nawróceni poganie w Azji Mniejszej nazywani byli prozelitami. Przyjmując chrześcijaństwo, w początkach Kościoła prawdopodobnie poddawali się oni prawu obrzezania praktykowanemu w judaizmie i asymilowali się kulturowo z Izraelem. Wśród młodych chrześcijan powstaje poważny spór, czy zwyczaj ten jest konieczny wśród nawracających się pogan, bo przecież zostali oni „usprawiedliwieni przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Dz 13, 39). Dla wszystkich ludzi bez wyjątku bramą do zbawienia jest łaska Chrystusa, a nie regionalne tradycje i zwyczaje. Paweł i Barnaba udają się do Jerozolimy, by omówić i rozwiązać tę kwestię ze Wspólnotą-Matką. Apostołowie obecni w tym mieście inaugurują pierwszy sobór Kościoła. Dzisiejszy fragment z Dziejów pozwala nam zobaczyć, jak poważnie podchodzili do spraw tradycji pierwsi świadkowie Chrystusa i nasi nauczyciele wiary!

Dzisiejsze słowo to prawdziwa torpeda! Takiego wyznania miłości jeszcze nie było! Jesteś tak mocno kochany przez Pana Jezusa, że gdybyś umiał to ogarnąć, płakałbyś ze szczęścia!

I jeszcze na koniec przepis na niekończące się poczucie szczęścia i radości: zachowuj  przykazania i trwaj w miłości Pana, tak jak On zachowuje przykazania swojego Taty i trwa w Jego miłości!

Prawdziwe źródło naszego życia to Bóg. Bóg daje nam życie i dba o nie, tak jak rolnik o swoje winorośle. Jednak winorośl, która usycha, bo odłącza się od drzewa, jest skazana na przegraną. Również człowiek, który odchodzi od Boga, nie chce być w przyjaźni z Bogiem, przegrywa swoje życie. Powoli staje się ono trudne, brzydkie, pozbawione dobra i nieszczęśliwe.