Pełnia życia

Czwartek, Czwartek po Popielcu, rok I, Łk 9,22-25

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie". Potem mówił do wszystkich: "Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?"

 

„Kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”. W drugi dzień Wielkiego Postu słowo Boże bardzo jasno pokazuje nam cel tego świętego czasu. Jest nim życie, rozumiane jako pełnia, gdyż jest ono zakorzenione w Jezusie („z mego powodu”). Gwarantem tej pełni jest wydarzenie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. W tym świetle wielkopostna postawa zapierania się siebie i niesienia codziennego krzyża jest drogą prowadzącą do pełni życia. Jezus uzbraja nas w mocną motywacje do codziennego trudu przemiany serca, uzdalnia nas do umierania dla troski jedynie o siebie samych i niewrażliwości na potrzeby drugiego człowieka. Możemy być pewni, że owoce tej przemiany zawsze przerosną nasze oczekiwania.

Duchu Święty, pomóż nam w zapieraniu się siebie, które jest otwarciem się na życie w Jezusie Chrystusie.