Pieśń uwielbienia Boga

Środa, IV Tydzień Adwentu, rok II, Łk 1,46-56

W owym czasie Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki». Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

 

Wielbi dusza moja Pana! Maryja, prowadzona przez światło Ducha Świętego, wyśpiewuje chwałę Bogu, gdyż dostrzega z całą jasnością wypełnienie się Bożych zapowiedzi wybawienia swojego ludu. Jej przykład jest dla nas zachętą do takiego otworzenia serca na działanie Bożego Ducha, by w naszej codzienności także umieć dostrzec wszechmocne działanie Bożego miłosierdzia. Pełnia Bożej łaski od przyjścia Jezusa na ten świat nieustannie jest obecna w życiu ludzkości, czekając na otwarte serca, by móc dokonywać dzieł swego miłosierdzia. Drogą do tego jest pokorne i czyste serce podobne do serca Maryi Panny. Niech adwentowe nawrócenie pozwala nam tak oczyścić nasze serca, byśmy rzeczywiście mogli śpiewać pieśń uwielbienia Boga.

Duchu Święty, ucz nas wielbienia Boga na wzór Matki Bożej.