Pokora

Drogie Dzieci, dzisiejsza Ewangelia przenosi nas do synagogi, gdzie Jezus otwiera księgę i czyta piękne słowa proroka Izajasza. To był bardzo podniosły moment, bo Jezus ogłosił, że te słowa właśnie się spełniają! Powiedział, że został posłany, by pomagać wszystkim – szczególnie tym, którzy są smutni, chorzy albo mają jakieś trudności.

Jezus czynił cuda. Widział, czego potrzebują ludzie – nakarmił tłumy, przybył do uczniów, krocząc po wodzie, uciszył wiatr na jeziorze. Wielu spraw, które czynił i głosił Jezus, uczniowie nie rozumieli.

Dzisiaj także możemy doświadczyć sytuacji, gdy Bóg działa w naszym życiu, a my nie pojmujemy, jaki jest tego sens. Czasami po jakimś czasie zauważamy, dlaczego pewne rzeczy się wydarzyły, jaki był Boży plan. Jezus daje nam wskazówkę na takie niezrozumiałe sytuacje – mamy się nie bać – On jest z nami.

Nie ma dwóch miłości – innej do Boga i innej do człowieka. Miłość jest jedna. Wyraża się tak do ludzi, jak i do Boga. Co więcej, św. Jan mówi, że można sprawdzić miłość do Boga w tym, jak odnosimy się do innych, jak ich traktujemy.

Bóg kocha zawsze, kocha pierwszy! Bóg patrzy z miłością na każdego człowieka z jego konkretnym imieniem i nazwiskiem, z jego konkretną sytuacją życiową. Bóg kocha mnie i Ciebie, kocha nasze rodziny i naszych przyjaciół, ale także miłuje osoby, tak czysto po ludzku określając, mniej nam przychylne…

Jakże często stajemy w poczuciu niespełnienia. Nasze wyobrażenia o naszym własnym życiu, o życiu naszych dzieci zupełnie rozmijają się z rzeczywistością. A miało być tak pięknie...

Czy trędowaty chciał być trędowaty? Przecież na pewno miał wspaniały plan na życie, a wskutek choroby musiał zostawić wszystko, co kochał, bo trąd wykluczył go z życia między zdrowymi ludźmi.

Prośba człowieka trędowatego skierowana do Jezusa ma w sobie coś zastanawiającego. Wobec ewidentnej choroby, a więc i nieszczęścia, trędowaty mimo wszystko jakby nie chce niczego na siłę. Nawet odzyskania zdrowia. Pozostawia tę decyzję Jezusowi. Może też i jest to akt zaufania, że On i tylko On jest w stanie przywrócić mu pełnię życia we wspólnocie z innymi; akt wiary, że pozwoli mu na nowo wrócić do ludzi, do ich przyjaźni i miłości.