Poznanie

Wtorek, Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, rok I, J 17,1-11a

Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie.


     Fragment dzisiejszej Ewangelii, to modlitwa Jezusa i to w ostatnich chwilach Jego życia. Moment tej modlitwy potęguje znaczenie wypowiadanych słów. Słyszymy m.in. o życiu wiecznym, co nim jest, co może sprawić, że będzie naszym udziałem. Jezus mówi o poznaniu Jego Ojca - naszego Ojca i Jego samego. Tym, który może pomóc poznać Ojca, jest oczywiście Jego Syn, Ten, który jest z Nim jedno. On jedyny Go zna, zna, bo kocha. To jedyna droga poznania Boga Ojca. Słowem, ten, kto kocha, poznaje Ojca i ma w sobie życie, żyje życiem samego Boga, które się nie kończy, bo miłość jako jedyna się nie kończy.
       Wczoraj wspominaliśmy prostego zakonnika, kapucyna - św. Feliksa z Kantalicjo, który bardzo wyraźnie swoim życiem pokazywał, że prawdziwe szczęście rodzi się właśnie przez poznanie i miłowanie Boga. Szczęście, którym możemy żyć już tu i teraz, a które zakotwiczone jest w wieczności.
       Prośmy Ducha Świętego, Ducha Ojca i Syna, by wspierał nas w naszych zmaganiach o życie, o poznanie, o miłość.


Inne komentarze Moniki