Prawda, która nas uświęca

Środa, VII Tydzień Wielkanocny, rok I, J 17,11b-19

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: «Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».

 

Dzisiejsza Ewangelia stanowi fragment tzw. Modlitwy Arcykapłańskiej, którą Chrystus zaniósł do Ojca podczas Ostatniej Wieczerzy, a więc tuż przed swoją śmiercią. Wypowiedział w niej całe swoje serce, odsłonił przed nami swoje najgłębsze pragnienia. Tę modlitwę Jezus nieustannie zanosi do Ojca. Nie prosi w niej za siebie, ale za nas, bo za nas uświęcił się w prawdzie po to, abyśmy zostali uświęceni w prawdzie. Jaka jest ta prawda, w której Jezus nas uświęcił?

Dotyczy ona tego, czym staliśmy się dla Boga w Chrystusie. Jezus objawia nam, że przez ofiarę Jego życia zostaliśmy wprowadzeni w relację, jaka łączy Go z Ojcem. Jest to relacja najgłębszej jedności. Syn i Ojciec mogą o sobie powiedzieć, że są „jedno”, będąc odrębnymi Osobami. W taką samą rzeczywistość zostaliśmy wprowadzeni my – zarówno w relacji z Ojcem, jak i między sobą. W Chrystusie staliśmy się już nie tylko stworzeniami Bożymi, ale Jego dziećmi, bo zostaliśmy na nowo z Niego zrodzeni. Staliśmy się „kością z Jego kości i ciałem z Jego ciała” (por. Rdz 2, 23), jak często modlimy się w liturgii: staliśmy się uczestnikami Jego boskiej natury. Dlatego Jezus może o nas powiedzieć, że już nie należymy do tego świata, tak jak On nie należy do tego świata. W chrzcie św. stajemy się członkami nowego Ciała – Ciała Chrystusa, którym jest Kościół. I to jest prawda, która nas uświęca. Czy może nas spotkać jeszcze coś większego i piękniejszego?