Prorocy

Słyszę dziś i nie mogę się nacieszyć jednym z najpiękniejszych zdań w całej Biblii: „Przyznaję, że dotąd jedynie słyszałem o Tobie, lecz teraz ujrzałem Cię na własne oczy. Dlatego odwołuję wszystko, co dotąd mówiłem (…)” (Hi 42,5-6a wg NPD).

Doświadczenie swojej małości Hiob dostrzega, kiedy Bóg odkrywa przed nim zamysł stworzenia świata, działania wszelkich zasad, takich, którymi rządzi się świat, kosmos, cała przyroda. Wtedy Hiob uświadamia sobie, że wiele nie wie, że jest stworzeniem, że to, co zna, i doświadczenie, jakie posiadł, jest fragmentaryczne. To otwiera go na zaufanie względem Stwórcy, na powierzenie się Temu, który wie wszystko, zna wszystko i wszystkiemu nadaje sens i wartość.

Pan Jezus bardzo często dyskutował z faryzeuszami o prawie Bożym i o tym, jak Żydzi powinni żyć. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii przedstawia swoje spojrzenie na małżeństwo. 

Gdy kobieta i mężczyzna bardzo się kochają, zawierają w obecności Boga sakrament małżeństwa, aby od tego momentu połączyć się i żyć już nie jak dwie osoby, lecz jedna. Dzięki zawarciu sakramentu Bóg jest z nimi i im błogosławi w całym życiu. Jeśli mama i tata we dwójkę będą przyjaciółmi Jezusa, On również będzie z nimi codziennie przebywać, pomagać im poprzez dary Ducha Świętego w pracy czy wychowywaniu dzieci. 

Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie – mówi Jezus do swoich uczniów. I te same słowa wypowiada dziś do nas. Kiedy uświadomimy sobie, co to znaczy, kiedy uwierzymy Jego Słowu – wtedy zrozumiemy, dlaczego dzieją się niezwykłe rzeczy, gdy opowiadamy innym o Jezusie. Jeśli Go naśladujemy, z wiarą w Jego Miłość idziemy do innych – On sam osobiście JEST z nami! Jeżeli ze Słowem Bożym idziemy w każdy nowy dzień – jesteśmy zapisani w Jego Sercu! W Bożym Szczęściu! W Niebie! 

Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! – czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Dla opisania owego złączenia małżonków Jezus używa obrazowego czasownika sydzéugnymi oznaczającego dosłownie zaprzężenie dwojga do jednego jarzma. O miłości małżeńskiej mówi się czasem, że jest „słodkim jarzmem”. Takie sformułowanie pojawia się m.in. w 1. Prefacji na Mszę za Nowożeńców (Mszał Rzymski, s. 470).

„Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela” – jakże często współczesny człowiek żyjący w sakramencie małżeństwa o tym zapomina. Sakrament małżeństwa to nie jest zabawa w kotka i myszkę, to nie jest jakaś wirtualna gra, ale rzeczywistość, której twórcą jest sam Bóg.

Mężczyzna i kobieta zostali powołani do małżeństwa w pełnej jedności, na wzór jedności, jaka panuje w Trójcy Przenajświętszej. Módlmy się o jedność i nierozerwalność małżeństwa.