Prostota gościnności

Miłość to nie są emocje, to nie są „motyle w brzuchu”. Miłość wyraża się w konkretnych czynach, decyzjach. Przykazania i odniesienie do nich pokazuje, kim jest dla mnie Bóg. Dekalog to konkretny sposób życia, nie zawsze łatwy, ale zawsze wskazujący na moją tożsamość, określający, kim jestem i kim jest Bóg dla mnie. Chcesz sprawdzić swoją miłość do Boga – przyłóż ją do przykazań, zobacz, czy życie mieści się na drodze dekalogu. Miłość to konkret wyrażony w zgodności z tym, co Bóg mówi poprzez swoje przykazania.

"Proszę w imię miłości, bo taki już jestem". Pozwalając Jezusowi kształtować nasze serca, zgadzamy się również być głosicielami Jego prawd w sytuacjach, które po ludzku nas przerastają. Święty Paweł musiał napisać bardzo trudny list. Sprawa była delikatna, wymagała dobrego rozeznania i podjęcia odważnych działań. Autor listu uformowany przez Chrystusa rozwiązał problem po Bożemu. Czasem musimy przypomnieć innym, że postępujemy tak czy inaczej, bo tak zachowuje się chrześcijanin.

Co jest ważne w modlitwie? – modlitwa! Ważne jest, by ona była obecna w naszym życiu – cierpliwie i z wiarą.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus uczy swoich uczniów wytrwałości. Uczy, by dbać o modlitwę i z zaufaniem zwracać się do Pana Boga. On wie, czego potrzebujemy – On jest Miłością! A nasza modlitwa z wiarą zbliża nas do miłości Bożej.

Nie patrz wstecz jak żona Lota, nie przywiązuj się do swojego życia na ziemi, bo to przeszkodzi Ci pójść do nieba.

Otóż kto pójdzie do nieba? Kogo Jezus zabierze ze sobą? Tych, którzy swoje życie poświęcają innym, bo w innych ludziach, czyli bliźnich, jest Bóg – kto poświęca się dla bliźniego, ten mówi samemu Bogu „Kocham Cię! Chcę być z Tobą!”.

Gdy po raz pierwszy przeczytałam ten tekst, miałam mieszane uczucia w kontekście bólu, jaki przeszedł ks. Michał przez ostatnie miesiące. Można śmiało rzec, że naprzykrzamy się Bogu w naszych modlitwach w sprawie Profeto. Ale tak trzeba, nie umiemy inaczej. Nie odpuścimy. Wołamy do Boga o sprawiedliwość, o godność…

W tej przypowieści nic do siebie nie pasuje. Jezus opowiedział przypowieść o tym, że uczniowie „zawsze powinni się modlić i nie ustawać”. Tymczasem pytam, czy naprawdę to wytrwałość ubogiej wdowy zmieniła serce sędziego. Może to zwykły pragmatyzm i pragnienie psychicznego komfortu: „żeby nie nachodziła mnie bez końca i nie zadręczała mnie”? Na końcu tego fragmentu Jezus zadaje retoryczne pytanie: „czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. A przecież ubogą wdowę trudno uznać za „model wiary” w niesprawiedliwego sędziego...