Przebaczyć z serca

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego. Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, Ojciec wasz nie przebaczy wam także waszych przewinień».

Czym jest kilka linijek tekstu Ewangelii w zestawieniu z treścią wszystkich ksiąg Pisma Świętego? Wydają się maleńką cząstką. Jednak te kilka linijek dzisiejszego fragmentu zawiera w sobie ogromne bogactwo wszystkich wymiarów ludzkiego życia. Tym samym ojcowska miłość Boga pragnie być przy nas obecna, kształtować nasze serca i wspierać nas w każdej chwili naszego życia, w każdym wysiłku, aby królestwo Boże stało się powszechną rzeczywistością. W opozycji do tego królestwa stoją nasze słabości i wady, nasza nieustępliwość i żądza dominacji tzw. naszej racji. To wszystko razem wzięte utrudnia, a czasem wręcz uniemożliwia współpracę, życzliwość i przebaczenie w przypadku doznanych krzywd. Ale właśnie ta potrzeba przebaczenia została przez Jezusa podkreślona poprzez powtórzenie.

Jezus doskonale wie, że brak zgody, brak przebaczenia i pojednania to antyświadectwo wobec świata i przeszkoda w budowaniu królestwa Bożego. Dlatego też wiele razy uwrażliwiał na ten problem i zachęcał do konkretnych działań, mówiąc między innymi: „Zostaw dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5,24). I prosi, byśmy nie zrażali się częstą potrzebą przebaczania (por. Mt 18,21-22), gdyż życie niesie ze sobą wciąż nowe wyzwania i wciąż nowe upadki nas samych oraz naszych bliźnich. 

Zwieńczeniem tej Jezusowej troski o nasze życie, abyśmy nie rezygnowali z pragnienia przebaczenia, były Jego ostatnie chwile ziemskiego życia. Oto, gdy już po ludzku nic nie mógł uczynić, wypowiada słowa: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34). Najdoskonalsza lekcja przebaczenia. Jezus prosi Ojca o przebaczenie oprawcom. Dlatego i my, gdy nam ciężko przebaczyć i żyć dalej bez chęci odwetu, prośmy z Jezusem Ojca, który jest w niebie, o ten dar – przebaczenie z serca.