Przyciąganie

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie na Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław Twoje imię. Wtem rozległ się głos z nieba: Już wsławiłem i jeszcze wsławię. Tłum stojący /to/ usłyszał i mówił: Zagrzmiało! Inni mówili: Anioł przemówił do Niego. Na to rzekł Jezus: Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie. To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.

     Słowo Boże jest jak dialog przeciwieństw: „Jeżeli ziarno nie obumrze, zostanie samo”, „Jeśli ziarno obumrze, przyniesie plon”, „Kto kocha życie, ten je traci”, „kto życia nienawidzi, zachowa je na wieczność”. Rozum nie zdoła objąć Ewangelii, ponieważ by Ewangelia stała się żywa i skuteczna, trzeba ją czytać sercem.

    „Ojcze, wybaw mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę.” Jezus nie uchyla się od odpowiedzialności. W wychowaniu potomstwa mamy stawać się pomocnikami dla naszych pociech, by od wczesnych lat uczyły się odpowiedzialności. Wchodzenie w dorosłość tego wymaga, by zabawę zamieniać na obowiązki.

     Silna osobowość budowana jest na postawie konsekwentnej. Jak Jezus: od słów do czynów. W ciągłej współpracy z Pierwszym Wiernym. Tym, który jak powiedział, przyciągnie wszystkich do Siebie.