Rozmowa o Słowie - XXX Niedziela Zwykła (video)

Mam wrażenie, że nasza wiara jest do tego stopnia chrystocentryczna, że często zapominamy o pozostałych osobach Trójcy Świętej, a zwłaszcza o Jej trzeciej osobie tj. Duchu Świętym.

Jest to w pewnym sensie zrozumiałe, bo mamy problem, aby objąć Go naszą wyobraźnią, pozostaje On nieuchwytny dla naszych zmysłów. Tymczasem chrześcijanin nie może żadnego dnia przeżyć bez Ducha Świętego (papież Franciszek), w Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,27-28).

Jezus zapowiada przyjście Ducha Świętego jako Parakleta. Paraklet jest w pewnym sensie Rzecznikiem i Obrońcą Boga wobec nas. On nad nami czuwa i do każdego z osobna przemawia. Jednak, żeby Go usłyszeć, musimy się na chwilę powstrzymać od codziennego pędu i spotkać się z Nim na modlitwie. Duch Święty daje nam dary. Dzięki nim możemy wykonywać zadania, które Bóg przed nami stawia.

Tak właściwie chodzi o spory „o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje” czy jednak o dźwiganie kajdan „dla nadziei Izraela”? Wielu również dziś wybierze pierwszą opcję z najprostszego powodu pod słońcem – zaangażowanie się wymaga wysiłku, szukania argumentów, ostatecznie (jak mawia papież Franciszek) „grozi nawróceniem i powołaniem”, a przecież wygodniej jest „nigdy nie dorosnąć…”.

„Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa (…), mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje”.

Paweł podlega sądowi w najwyższych instytucjach państwa, a jedynym oskarżeniem i przestępstwem jest przekonanie o życiu Jezusa.

Dziś obchodzimy ważną uroczystość – Zesłanie Ducha Świętego. Kim jest Duch Święty i po co jest nam dany? To Trzecia Osoba Boska – po Ojcu i Synu – która jest nam dana jako umocnienie w naszym życiu.

Pan Jezus posyła Ducha Świętego po swoim zmartwychwstaniu, gdyż obiecał, że zostawi uczniom Pocieszyciela, aby ich umocnił w wierze.

No to się dziś dowiadujemy! Popatrzcie, niby zwyczajna rozmowa Pana Jezusa z Piotrem. Zwyczajna, ale jednak nie do końca. To bardzo poważna rozmowa, która może nas bardzo dużo nauczyć. Na pewno nie raz mieliście podobną rozmowę z mamusią czy tatą. Wiecie kiedy? Na przykład, jak nie za dobrze działo się w przedszkolu czy w szkole. Nie za dobrze, czyli nie staraliście się zbytnio, wykonując jakąś Waszą ciężką pracę. A to malowanie nie wychodziło, a to liczenie, pisanie. Nie wychodziło nie dlatego, że było dla Was zbyt trudne, tylko z Waszego lenistwa. Wtedy mówiliście do mamy, że Piotrek czy Ania też tego nie zrobili, że im poszło jeszcze gorzej. Wtedy tatuś mówił, że on nie jest zainteresowany innymi, tylko Tobą; żebyś nie patrzył na innych, tylko na siebie.