Seminarium "Anthropologia Cordis" – Taubaté, Brazylia – Dzień piąty

Autor zauważył, że charakterystyczne dla o. Dehona jest włączenie pobożności Serca Jezusowego i teologii tego kultu w doświadczenie chrześcijańskie. Ta pobożność służy mu do przemiany wewnętrznej teologii neoscholastycznej w teologię stylistyczną i estetyczną. Stworzenie i odkupienie są dla o. Dehona jednym działaniem Boga. Objawienie miłości Bożej rozumie on jako objawienie się samego Boga. Najświętsze Serce Jezusa w pismach duchowych Założyciela zwraca uwagę na styl samoobjawienia się Boga. Nie wystarczy, że Bóg się objawia, ważne jest dla niego także to, w jaki sposób On to czyni. Dla o. Dehona miłość jest obecna w sercu każdego człowieka. Trzeba jedynie uczynić wszystko, by ta miłość mogła się ukazać wobec innych ludzi.

W ocenie Marcello Neri język o. Dehona jest ciężki, niekiedy nawet infantylny i sentymentalny. W tym języku o. Dehon pragnie ukazać, że centrum relacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem jest współczucie. Antropologia o. Dehona wyraża się w sposób szczególny w miłości Boga do człowieka.

Założyciel posługuje się również terminami prawda, piękno i dobro. Dla niego dobrem jest serce. Wciąż zadaje sobie pytanie, które można odnaleźć we wszystkich pismach duchowych: jak powinienem kochać? Pisma Założyciela odnoszą się często do miłości czystej, charakterystycznej dla duchowości szkoły francuskiej. O. Dehon wie jednak, że sama miłość czysta nie wystarczy, musi się ona skonkretyzować w życiu. Pytanie: jak powinienem kochać? – pozostaje wciąż pytaniem otwartym.

W dalszej części wystąpienia, Marcello Neri zwrócił uwagę na słowo confiance – zawierzenie, zdanie się, zaufanie. Zawierzenie jest sercem antropologii o. Dehona. Ukazuje ono relację człowieka do Boga, w której każde działanie opiera się na głębokim zdaniu się i zawierzeniu. Jest to styl antropologii charakterystyczny dla pism o. Dehona. Wyraża się w nim postawa synowskiego zawierzenia wobec Ojca. Zdanie się na Boga i zawierzenie (confiance) oznaczają nieustanną dyspozycją serca.

W dyskusji plenarnej, która nastąpiła po wykładzie, odniesiono się do poruszonych wcześniej tematów. Podkreślono również konieczność wciąż odnowionego spojrzenia na temat sint unum, niezmiernie ważny w pismach Założyciela. Powyższe zagadnienia stały się następnie tematem pracy w grupach kontynentalnych.

Ostatnim punktem obrad sympozjum było wystąpienie ks. Gianni Calzani. Odniósł się on najpierw do rozumienia biblijnego słowa serce. Zwrócił uwagę na wagę odniesienia się do św. Augustyna – teologa miłości, bez którego trudno zrozumieć teologię Najświętszego Serca Jezusowego. Dla niego Bóg oznacza tego, który kocha. To doświadczenie św. Augustyna odnajdujemy także w życiu dzisiejszego Kościoła zarówno w świadomości grzeszności, jak też w doświadczeniu przebaczającej miłości Boga. Ks. Calzani stwierdził na zakończenie swojego wystąpienia, że zadaniem sercanów jest przede wszystkim pomóc Bogu wprowadzać w życie jego plan wobec ludzkości.

Na zakończenie dnia, po Mszy świętej sprawowanej w języku francuskim, uczestnicy sympozjum mieli okazję spotkać się z emerytowanym arcybiskupem Rio de Janeiro, kard. Eusébio Oscar Scheid SCJ. W krótkim wystąpieniu zwrócił on uwagę na najistotniejszy element naszej duchowości, jakim jest kult Najświętszego Serca Jezusowego, z którego wszystko inne wypływa. Zachęcił do odnowionej wierności naszemu charyzmatowi w duchu Założyciela, o. Leona Jana Dehona.