Sercańskie Czuwanie Młodzieży „W Nim nasze życie”

Jak zapewne wiecie, archipelag to grupa wysp położonych blisko siebie, najczęściej o wspólnej genezie i podobnej budowie geologicznej. Nasz archipelag to także grupa wysp, wyjątkowych wysp. To miejsca, gdzie każdy, kto w życiu doświadczył bądź doświadcza przemocy, będzie mógł znaleźć swoje bezpieczne miejsce. Zapraszam Was na niecodzienny spacer pomiędzy wyspami. Zapraszam Was do Archipelagu. Proszę, usiądźcie, dajcie sobie 12 minut, dajcie nam szansę zabrania Was tam, gdzie chcemy, aby ludzie potrzebujący pomocy mogli poczuć się zaopiekowani. Ruszamy!

NOC ŚWIATŁA rozpocznie się o godz. 18.30, a jej głównymi punktami będą: nabożeństwo Drogi Światła, adoracja, spowiedź i wspólna Eucharystia, której będzie przewodniczył ks. Witold Januś SCJ.

Czy istnieje idealny prezent na Dzień Matki? Kiedy o tym pomyślę, nasuwają się dwojakie pomysły. Z jednej strony dla każdej z nas najważniejsze są nasze dzieci i życzyłybyśmy sobie, by były szczęśliwe, z poczuciem bycia ważnymi i kochanymi, zdrowe, a do tego, byśmy zawsze były im potrzebne. Jest jeszcze druga strona medalu – ta praktyczna. Skoro to nasz dzień, to może warto życzyć sobie coś tylko dla nas, coś, co da nam wytchnienie. Niejednokrotnie każda z nas marzy o nieprzerwanym ośmiogodzinnym śnie, najlepiej w samotności, bez gromadki dzieci leżących w różnych dziwnych konfiguracjach. Poza tym chciałybyśmy przeczytać w spokoju książkę, obejrzeć i nadrobić filmowe zaległości, wyjść gdzieś ze znajomymi, a może zrobić sobie domowe spa. Pomysłów, podejrzewam, znajdzie się mnóstwo.

Z tego wynika, że najlepiej byłoby nam pobyć trochę sam na sam ze sobą – albo inaczej – bez towarzystwa dzieci i całą otoczką z nimi związaną. No dobrze, niech pierwsza rzuci kamień ta, która o tym choć przez chwilę nie myślała. To jest zupełnie normalne, że w natłoku przeróżnych spraw związanych z macierzyństwem przychodzi moment, kiedy potrzebujemy resetu, naładowania baterii na nowe wyzwania. Bo rodzicielstwo nigdy się nie kończy. Możemy czerpać wiedzę z doświadczeń wielu pokoleń matek, a i tak każda niby znana nam rzecz wprawi nas w osłupienie, zdziwi, zmęczy, a może pozytywnie zaskoczy. Dopóki same tego nie poznamy, nigdy tak naprawdę tego nie zrozumiemy.

Trudy codzienności potrafią niejednego człowieka złamać, wpędzić w smutek, znużenie czy zniechęcenie. Jednak są takie sytuacje, które ciągną się przez długie miesiące i ciężko upatrywać światełka w tunelu, by miało się coś zmienić, polepszyć. A jednocześnie jesteśmy żonami, mężami, ojcami, matkami, córkami i synami i na tym polu nie chcemy mieć strat. Czasem próbujemy ukryć swoje permanentne zmęczenie i zasmucenie, jednak nasze dzieci potrafią odczytywać nasze emocje jak nikt inny. Niełatwo ukryć przecież nasze łzy, niechęć do zabawy, brak zainteresowania czymkolwiek. Niekiedy budzimy się i kładziemy się, odczuwając wciąż silne napięcie, które niestety nie przechodzi. Tracimy poniekąd kontrolę nad swoim ciałem, myślami. Pracujemy na najwyższych obrotach, jednak nie odczuwamy żadnych pozytywnych rezultatów naszych wysiłków. A co gorsza, trudno nam podejmować racjonalne decyzje, ponieważ nie zauważamy już szansy na polepszenie czy jakichś rozwiązań. Taki przedłużający się stan powinien być dla nas sygnałem, że warto zadbać o siebie. Niestety, czasami sami przed sobą zaprzeczamy naszej kruchości, niedyspozycyjności. Czujemy wstyd i nie chcemy przyznać się, że może potrzebujemy już pomocy. 

To one, moje dzieci, uczą mnie cierpliwości, miłości, przekraczania własnego egoizmu. Są doskonałymi obserwatorami, potrafiącymi wytknąć mi każdą niekonsekwencję. I dobrze, że to robią. Choć czasem mnie to złości, to w gruncie rzeczy jestem im za to wdzięczna. 

„Chcesz rozśmieszyć Pana Boga? Zacznij planować”. Ta maksyma świetnie pasuje do mojego rodzicielstwa. Wchodząc w małżeństwo, zakładałam oczywiście, że chcę mieć dzieci, i nawet sobie wymyśliłam, kiedy byłby na to najlepszy moment. Najpierw czas dla nas, tak ze dwa lata, a potem możemy już zostać rodzicami.

Mam problem z mówieniem o macierzyństwie. Jest w nim ogrom miłości, radości, ale nie brakuje także zmęczenia, frustracji, wszystkich tych emocji, o których – jako mamy – czasem wstydzimy się głośno mówić, bo przecież mamie nie wypada. W moim przypadku jest jeszcze jedna rysa, bolesna, nieprzepracowana, w Dniu Mamy szczególnie mocno dająca znać o sobie. Kiedy w rozmowie z różnymi kobietami podkreślałam, że macierzyństwo daje mi niesamowitą siłę, wzmacnia mnie i rozwija na wielu płaszczyznach, spotykałam się z zarzutem, że lukruję rzeczywistość, że to nie jest cała prawda, bo przecież pojawiają się na tej drodze rozmaite wyzwania i trudności, choćby związane z chorobami dzieci czy rozmaitymi problemami wychowawczymi, z którymi musimy się zmagać. Kiedy z kolei mówiłam, że czasem bywa trudno, że pewne sytuacje mnie złoszczą i frustrują, a niekiedy wręcz przerastają, że czasem wiele lat trzeba czekać na efekty tej pracy, słyszałam, że się użalam, a w ogóle, jak chciałam mieć tyle dzieci, to nie powinnam narzekać, bo przecież to narzekanie jeszcze inne kobiety zniechęci. I bądź tu człowieku mądry.

Tego spotkania Marek nie mógł sobie zaplanować. Jechał akurat w trasę swoim autem, gdy na poboczu zatrzymał go starszy jegomość. Mężczyzna pochodził z pobliskiej wsi. Wybierał się akurat do miasta. Marek lubi zabierać ludzi na stopa. Jak sam twierdzi, rozmowy z nimi są często dla niego niezwykle odkrywcze. Tak miało być także i tym razem. Pan Jan, jak się szybko okazało podczas rozmowy, wybierał się do miasta naświetlać komórki rakowe. Był bardzo rad, że Marek zgodził się go zabrać. To bardzo skróciło mu drogę. Pan Jan miał na oko 66 lat. Normalny, czerstwy mężczyzna ze wsi, który poprzez swoje życiowe doświadczenie oraz to, że nie „pęka” mimo trudności, staje się dla innych jeszcze jednym życiowym drogowskazem. Drogowskazem, który w tym czasie był akurat bardzo potrzebny Markowi. Jak sam przyznał się później, opisując całe to zdarzenie: „Rozmawiało mi się z nim wspaniale. Jechałem z prawdziwym siwym mędrcem”.

Szybko się okazało, że pan Jan ma trzy córki. I wcale nie żałuje, bo – jak sam przyzna w szczerości – jak dziś patrzy na tych facetów, co to dokoła, to już woli te dziewczyny wychowywać.

Ile razy dziennie ci się to zdarza? Mnie chyba za każdym razem, kiedy siadam za kółkiem. Moment, w którym opuszczam swoje przytulne osiedlowe gniazdko i wyjeżdżam na ulicę, staje się jednocześnie chwilą, od której każdy inny użytkownik szosy staje się dla mnie przeciwnikiem. Przeszkodą. Zawadą, co do której nie mogę się oprzeć, aby nie skomentować jej sposobu jazdy. To zazwyczaj jest chwila. Krótki moment. Albo jakiś pan przyklei się do lewego pasa i zacznie spowalniać cały ruch jadących za nim aut. A to inny zagapi się na światłach, bo zbyt długo bawi się telefonem. A to ktoś, skręcając, nie wrzuci kierunkowskazu.

Dzisiejsza uroczystość mówi nam, że nasz Bóg, w swoim doskonałym istnieniu, jest ideałem. Trójca Przenajświętsza stanowi nierozerwalną wspólnotę miłości, w której Ojciec, Syn i Duch Święty istnieją we wzajemnym przenikaniu i doskonałej harmonii. Ta wspólnota jest dla nas wzorem i wyzwaniem jednocześnie. Jesteśmy wezwani do budowania wspólnoty opartej na wzajemnym poszanowaniu, akceptacji i miłości.

Miłość jest sednem tajemnicy Trójcy Przenajświętszej. Ojciec kocha Syna, Syn oddaje się w miłości Ojcu, a miłość między nimi jest tak intensywna, że Jest jako Osoba – Duch Święty. Ta miłość przekracza granice naszego pojęcia, jest nieskończona i doskonała. Jezus Chrystus, Syn Boży, przez swoje ofiarowanie na krzyżu objawił nam najwyższy wymiar miłości. On nauczał nas, że nie ma większej miłości niż oddanie życia za przyjaciół. To właśnie ta miłość jest dla nas drogowskazem, inspiracją i powołaniem.

Uroczystość Trójcy Przenajświętszej stawia przed nami wyzwanie do odkrycia w naszym życiu Bożej miłości i wspólnoty. To wezwanie do wzajemnej miłości, do tworzenia więzi i do podzielenia się darem siebie z innymi.

W 17 rozdziale Dziejów Apostolskich mamy opisane ciekawe wydarzenie. Paweł przybył na słynny grecki Areopag, żeby wygłosić swoją mowę do Ateńczyków. Wśród wielu ołtarzy dedykowanych różnym greckim bogom znalazł tam ołtarz z napisem: „Nieznanemu bogu”. Apostoł pogratulował wówczas pobożności Grekom, którzy nie chcąc pominąć żadnego z bóstw, oddawali cześć także temu, którego nie znali. Słowa Pawła można dziś odnieść do nas, chrześcijan świętujących Zesłanie Ducha Świętego. Czy często nie jest tak, że ta osoba Trójcy Świętej, pozostaje dla nas Bogiem nieznanym, ukrytym i tajemniczym?

Projekt ABBA to głoszenie kerygmatu połączone z modlitwą o uzdrowienie organizowane przez Profeto.

Projekt ABBA to głoszenie kerygmatu połączone z modlitwą o uzdrowienie organizowane przez Profeto.

W Dniu Dziecka Profeto dołącza do projektu „Droga do Jezusa” i rozpoczyna emisję komentarzy do Ewangelii dla dzieci.

Dzisiaj odeszła Zuzia - córeczka Ani i Piotra Zworskich...