Słowo poparte świadectwem

Sobota, Św. Barnaby, Apostoła (11 czerwca), rok II, Mt 10,7-13

«Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was».

 

Pan Jezus wysyła uczniów do ewangelizowania tych, których spotkają na swej drodze. Szczególnie podkreśla, aby nauczając, pomagali spotkanym na swej drodze ludziom. Wszystkie dary, które otrzymali, mają świadczyć o prawdziwości głoszonej nauki. Głoszone słowo o królestwie niebieskim, poparte własnym świadectwem życia lepiej dotrze do słuchających, którzy chcą tej nauki słuchać, którzy są godni. Bezinteresowna pomoc wszystkim potrzebującym podkreśla, iż za tą nauką nie kryją się, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, działania komercyjne związane z odnoszeniem korzyści ze swoich działań... 

Chrystus podkreśla też, iż uczniowie powinni dokonywać wyboru miejsca, gdzie mają się zatrzymać. Wynika to zapewne z ostrożności, aby ich gospodarz nie wykorzystał ich pobytu dla swoich celów, ale też, aby był on człowiekiem prawym, poważanym w swoim środowisku. Pozdrowienie, które przekazują, to gest życzliwości dla gospodarzy domu.

Dzisiaj zanikł zwyczaj pozdrawiania gospodarzy przez przybywających. Już w nielicznych domach pozdrawia się Chrystusa, wchodząc w gościnne progi. A przecież jeszcze nie tak dawno powszechne były słowa „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus” czy też – jak Jezus przykazywał uczniom – „Pokój temu domowi”.