Sługę Jahwe czeka ból

Niedziela, Niedziela Palmowa, rok C, Iz 50,4-7

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu, przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył Mi ucho, a Ja się nie oparłem ani się cofnąłem. Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym Mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem. Pan Bóg Mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

 

Sługę Jahwe czeka ból: przebicie (a nie otwarcie) ucha, garbowania skóry, obicie i oplucie twarzy. On praktycznie nie ma przyjaciół. Żyje, jeśli nie w pogardzie, to na pewno wśród prześmiewczych uśmiechów.  Ma jednak pewien przywilej: jest blisko Boga, słyszy Go bardzo wyraźnie, pełni Jego wolę, nie martwi się o opinię innych i nie szuka jakiejkolwiek wdzięczności, bo jest całkowicie wolny. To jest życie na pograniczu „wariactwa”, ale takie wybieram. Reszta w Jego rękach.