Służę, więc jestem

Dzisiaj, kiedy na każdym kroku widzimy wzmagające się ataki na Kościół, kapłanów i generalnie ludzi bogobojnych, to posłanie Chrystusa nabiera jeszcze mocniejszego przekazu.

Pan Jezus posyła każdego z nas, by w swoim środowisku pracy, w swojej rodzinie, często w bardzo trudnych, zlaicyzowanych i pogmatwanych relacjach, mówić o Jego miłości i pokoju. Zaznacza, że może być ciężko, że możemy czuć się bezbronni, gdy fala hejtu i negatywnych emocji będzie zniechęcać i odciągać od Bożych dzieł, by obrzydzać, oszpecać, wyśmiewać i piętnować to, co dobre, czyste i piękne. Jednak z drugiej strony zapewnia, że Jego posłanie, Jego Słowo będzie nas chronić, umacniać i dodawać sił i że naszemu świadectwu będą towarzyszyć widoczne znaki Bożej Obecności, których On, Jezus Chrystus, wszechmocny Bóg pokoju i sprawiedliwości, będzie dokonywał, by potwierdzić i przypieczętować naszą tożsamość.

Próbuję kolejny raz odczytać, na czym polega misja siedemdziesięciu dwóch... Po co Jezus ich posłał? Kiedy rozsyłał Dwunastu, „dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób” (Łk 9,1). Wysyłał ich, by „głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych” (Łk 9,2). Teraz, choć ewangelista wspomina podobne zadanie („uzdrawiajcie chorych”), to jednak brak jest wzmianki o niezwykłym wyposażeniu: o mocy i władzy nad złymi duchami i o władzy leczenia chorób. Co więcej, jakby na przekór powadze sytuacji Łukasz wydaje się podkreślać słabość i kruchość posłanych, niemożliwość realizacji tej misji: żniwo jest wielkie, a robotników mało, idą jak owce między wilki, nie niosą trzosa (pieniędzy!), torby (prowiantu?), nawet sandałów (czy to w ogóle możliwe?) i nie wolno im nikogo w drodze pozdrawiać (zjednywać sobie?)!

Bóg chce się nami posługiwać, jesteśmy Mu potrzebni, by po pierwsze okazywać nam miłość, a po drugie byśmy tę miłość potrafili nieść dalej. Taką miłość: bezinteresowną, ofiarną, zdolną do poświęceń, upokorzeń, nieprzyjętą, taką, która nie pamięta złego, cierpliwą aż do kresu wytrzymania.

Wszystko, co dobre, co nazywamy łaską, i wszystko, co wprowadza pokój, pochodzi od Boga. Święty Paweł zachęca nas, by jednoczyć się z Chrystusem, który przynosi nie tylko mądrość i zrozumienie, ale też łaskę odpuszczenia grzechów, gdy zaczynamy się gubić. Dzisiejsze czytanie jest kolejną zachętą do korzystania z sakramentów Kościoła, bo w nich łączymy to, co ziemskie, z tym, co boskie. Tylko dzięki tej mistycznej integracji nasze życie nabiera sensu.

Jezus najpierw wybrał dwunastu Apostołów. Teraz do tego ważnego zadania wyznaczył już siedemdziesięciu dwóch uczniów. To jednak wciąż za mało, bo tyle jest ludzi, którzy szukają prawdziwego pokoju, prawdziwej miłości, którą daje Jezus. Warto prosić Pana, aby zesłał kolejnych robotników.

Sami znając przypowieści Jezusa, powinniśmy pomagać również innym ludziom poznać Jego naukę. Nie możemy zostawiać tej wiedzy tylko dla siebie, chować jej przed innymi. Ta pomoc nie polega tylko na mówieniu, ale także na pokazywaniu przez własny przykład, gdy postępujemy zgodnie z tym, czego naucza Ewangelia. Stajemy się wtedy jakby narzędziami Jezusa w dotarciu do innych. Prośmy Go o umiejętność bycia Jego narzędziem w tym dziele.