Spodziewamy się od Boga…

W pierwszy dzień tygodnia dwaj uczniowie Jezusa byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej o sześćdziesiąt stadiów od Jeruzalem. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były jakby przesłonięte, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: «Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze?» Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: «Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało». Zapytał ich: «Cóż takiego?» Odpowiedzieli Mu: «To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A my spodziewaliśmy się, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Ale po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto, jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli». Na to On rzekł do nich: «O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?» I zaczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków, wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać wraz z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili między sobą: «Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?» W tej samej godzinie zabrali się i wrócili do Jeruzalem. Tam zastali zebranych Jedenastu, a z nimi innych, którzy im oznajmili: «Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi». Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak Go poznali przy łamaniu chleba.

A my spodziewaliśmy się, że On właśnie… Jakże często doświadczenie tych dwóch uczniów uciekających z Jerozolimy jest naszym. Spodziewamy się od Boga spełnienia naszych planów, pragnień, marzeń, gdyż właśnie w nich jest zawarte nasze rozumienie szczęśliwego życia. Gdy ginie nadzieja na ich realizację, wówczas jesteśmy jak zawiedzeni uczniowie po straszliwej śmierci Mistrza, uciekający z miejsca zawiedzionych nadziei. Jakżeż wielkie było ich zaskoczenie, gdy podczas łamania chleba rozpoznają zmartwychwstałego Pana. Ich serca napełniły się taką radością i nową nadzieją, że natychmiast wracają tam, skąd pośpiesznie uciekali. Ten dar nowej, niezwyciężonej nadziei dzisiaj jest ofiarowywany także nam. My także jesteśmy zaproszeni do takiego modlitwy słowami Pisma św., by odkryć z całą mocą obecność Jezusa Chrystusa, zwycięzcę zła i śmierci, który jako jedyny może wypełnić nasze serca daleko ponad nasze plany, pragnienia i marzenia. Bądźmy więc jak Kleofas i ów drugi uczeń na naszych drogach życia.

Duchu Święty, prowadź nas do odkrywania zmartwychwstałego Jezusa.