Spotykając Słowo

Za kim, za czym ja dzisiaj podążam, wędruję? Co mnie absorbuje, pochłania, kreuje moją teraźniejszość? Czy w moich codziennych obowiązkach jest miejsce na modlitwę, na świadectwo wiary, na zainteresowanie losem drugiego człowieka?

Cóż nam z bogactw, cóż z dobytku, jeśli zamykamy swoje oczy, serca i portfele na potrzeby najbiedniejszych? Niczego nie zabierzemy ze sobą, bo tak naprawdę nic nie jest naszą własnością. Jakże to wyraźnie widać w twarzach udręczonych cierpieniem, które rozpromieniają się dzięki jednemu życzliwemu słowu i uśmiechowi…

Tak dużo się mówi o powołaniu Dwunastu, którzy kroczyli w ślad za Jezusem, by głosić Dobrą Nowinę o Zbawieniu. A ta dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam, że również kobiety, które doświadczyły miłości Boga, Jego przebaczenia, uzdrowienia, poszły za Jezusem, towarzysząc Jemu i Jego Apostołom w Ewangelizacji.

Istotą wiary katolickiej jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Bez przyjęcia prawdy o zmartwychwstaniu, bez przyjęcia prawdy o tym, że Bóg jest większy od śmierci, że dla Boga śmierć nie jest końcem, ale etapem życia, traci sens wiara w to, że Jezus jest Bogiem. A właśnie to jest istotą prawdy o Jezusie, że jest Bogiem, który pokonał to, co dla człowieka jest nie do przezwyciężenia. 

„Przypominam, bracia, Ewangelię”. Dobra Nowina nie jest tylko książką, którą po przeczytaniu możesz odłożyć na półkę. Choć ma postać spisanej opowieści, jej akcja ciągle się rozwija. Chodzi o to, żebyś swoim życiem wpisywał się w tę opowieść, żebyś w niej trwał i ją zachowywał. Dlatego właśnie św. Paweł przypomina Ci dzisiaj Ewangelię – przypomina jej serce: Chrystus umarł za Twoje grzechy i zmartwychwstał, zgładziwszy je.

Jezus miał uczniów i uczennice – w Jego „szkole” byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Jezus od samego początku pokazuje, że kobiety są ważne, zasługują na uwagę i szacunek – mają prawo uczyć się i być w gronie Apostołów.

Bóg stworzył kobiety i mężczyzn jako równych sobie w godności. Ani kobiety nie są lepsze od mężczyzn, ani mężczyźni od kobiet. Są sobie potrzebni, dzięki temu, że żyją razem, jest równowaga w relacjach ludzkich.

Miłosierdzie Boga nie zna granic. Nie ma takiego grzechu, którego Pan nie mógłby nam wybaczyć. Im większy grzech i nasza wina, tym większe Jego miłosierdzie.

Jest jednak jeden warunek – musimy żałować swoich przewinień i prosić o wybaczenie tak, jak uczyniła to kobieta w Ewangelii: szczerze i z miłością.