Sprawy najistotniejsze

Różne są objawienia Boga, Jego mocy i chwały. Każdy jednak znak potwierdza, że On jest Bogiem wiernym, który nigdy się nie wycofuje z danego słowa. Abrahamowi za jego wierność obiecał potomstwo liczne jak gwiazdy na niebie. Obecnie wyznawców judaizmu jest około 14 milionów. Nam, za życie oparte na miłości Boga i bliźniego, obiecał niebo. Módl się więc o wierność Bogu, byśmy się mogli spotkać na wiecznej uczcie Baranka.

Mojżesz dobrze wie, jacy są ludzie, którzy stoją przed nim na pustyni – zna dobrze ich serca i przekonał się już wielokrotnie, że trudne warunki życia bynajmniej nie studzą emocji, ale potrafią nawet najcierpliwszych wyprowadzić z równowagi. Dlatego nie siląc się na wygórowaną teologię (zresztą sam nie ma o niej pojęcia), tłumaczy sprawę przymierza Boga z „narodem obietnicy” wyprowadzonym z Egiptu tak, jak ją sam rozumie – „uzyskałeś od Pana oświadczenie, iż będzie dla ciebie Bogiem (…), a Pan uzyskał to, że ty będziesz, jak ci zapowiedział, ludem stanowiącym szczególną Jego własność”.

Jezus objawia uczniom swoje Bóstwo. Następuje przemienienie. Góra Tabor to równocześnie miejsce modlitwy, która odmienia oblicze Jezusa.

Dla nas to pokazanie drogi do przemiany naszego serca. Drogą tą jest bliskość z Bogiem i modlitwa.

Każdy z nas został obdarzony Bożą miłością, każdy jest stworzony na Boży obraz i podobieństwo. Dziś Jezus zaprasza nas, żebyśmy i my darzyli innych miłością i modlitwą, która przemienia serca.

Tak jak słońce, które ogrzewa każdego bez różnicy – tak nasza miłość i modlitwa mogą topić lody ludzkich serc. Co to znaczy w codziennym życiu? Kochać Bożą miłością to życzyć człowiekowi dobra, a nie zła.

Kościół każdego roku w II niedzielę Wielkiego Postu karmi nas słowem o Przemienieniu Jezusa. I dobrze, bo bardzo potrzebujemy nasycić się przemienionym, paschalnym wizerunkiem Pana, żebyśmy wytrwali godzinę Krzyża, kiedy Pan nie będzie miał wdzięku ani blasku, aby chciano na Niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarz zakrywa (por. Iz 53).

Adam Mickiewicz w Księdze VIII Pana Tadeusza zapisał: „Tak zwycięzców zwyciężył w końcu sen, brat śmierci”. Sen również wziął górę pośród uczniów – Piotra, Jakuba i Jana. Podobnie sen wziął górę w Getsemani, tuż przed pojmaniem i śmiercią Jezusa.