Styl Chrystusowego kapłaństwa

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii zwraca uwagę dramatyczne pytanie uczniów: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?”.

Skłania ono do refleksji, czy czynienie wyrzutów Panu Bogu, wyrzucanie Mu swoich pretensji jest czymś właściwym. Czy tak się zachowuje człowiek pobożny?

Przeglądając karty Pisma Świętego, można zauważyć, że problem ten nie był obcy prorokom i psalmistom: Jak długo, Panie, całkiem o mnie nie będziesz pamiętał? (Ps 13, 2); Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił (Ps 22, 2); Nie bądź wobec mnie głuchy (Ps 28, 1).

Dzisiejszy fragment taki bliski i mocno życiowy. Bo któż z nas, żyjących z Panem Jezusem, przeprawiając się na drugi brzeg codzienności, nie doświadcza wichrów, burzy i miotania falami? Któż nie histeryzuje, że przecież ginę, że te fale mnie zatopią i sprowadzą na samo dno? Któż z nas nie mówi: Panie, giniemy, a Ty śpisz?!

Ale słyszę w tym fragmencie coś jeszcze. Słyszę słowo Jezusa: czemu tak bojaźliwy jesteś? Czemu Ci brak wiary?

Są pytania, na które odpowiedź zna tylko Pan Bóg, i tylko On ich udziela w czasie, który uzna dla nas za najlepszy. Dojrzewanie w wierze bowiem wymaga czasu, przygotowania i cierpliwości, zmagania okupionego niekiedy porażką, uporu pozwalającego zaczynać wszystko od początku. I wówczas Bóg towarzyszący nam w tym wszystkim decyduje, kiedy dać odpowiedź na nasze dylematy, bunty, niezgodę na sytuacje, które niekiedy nawet nas poharatały.

Historia bez happy endu, choć chciałoby się taki usłyszeć – przecież Joasz był ocalony przez „cień świątyni” i ludzi, którzy dzięki Bogu mieli odwagę ryzykować życie dla obrony tego, co fundamentalne, więc przy lekturze tego tekstu serce aż się wyrywa ku innej wersji zakończenia – Joasz jednak zmienia myślenie i staje raz jeszcze w świątyni Pańskiej, poświadczając wybór Jedynego Boga.

Po raz kolejny słyszymy dziś, co to znaczy naprawdę wyznawać wiarę. Pan Jezus w kilku zdaniach mówi, jak ona powinna wyglądać. Mówi nam, że Bóg jest najważniejszy i powinien stać ponad wszystkimi.

On każdego dnia stawia przed nami zadanie świadczenia o Nim i okazywania w praktyce Jego nauki. Nikogo nie mamy się lękać, przed nikim ukrywać lub uciekać. Bóg oczekuje tylko, że będziemy odważnymi świadkami – np. będziemy mimo drwin kolegów służyć podczas Mszy św. lub okazywać każdemu miłość, w tym największemu wrogowi. Gdy On jest przy nas, nic nam się nie stanie.

… jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie…

Jak bardzo Pan Bóg nas kocha!

W dzisiejszej Ewangelii Jezus uświadamia swoim uczniom, że o wszystkich ich potrzebach Bóg Ojciec doskonale wie i troszczy się o każdego z osobna. "Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie".