Światło i ciemności, radość i miecz

Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: «Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela». A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

Kiedy wstaje dzień, ciemności ustępują, w miarę jak "rośnie" słońce. Zachariasz "Wschodzącym Słońcem z wysoka" nazwał jeszcze przed Jego narodzeniem samego Mesjasza (Łk 1, 78). Symeon Mesjasza obecnego już, którego mógł trzymać w ramionach, nazywa "Światłem" (Łk 2, 32). Święty Jan połączy Światło – Jezusa z miłością, którą Pan jest, którą nas obdarza, przychodząc i którą pozostawi nam jako przykazanie (1J 2, 3-11).

Kiedy kochamy w Imię Jezusa i mocą Jezusa, ustępują ciemności w świecie. Wejście boskiego światła w nas i poprzez nas w świat jest jak postawienie zapalonej lampy w środku ciemnej, nieposprzątanej piwnicy. Odkrycie swojego bałaganu i oświetlenie bałaganu świata łączy się z akceptacją bolesnej prawdy o nas, koniecznością nawrócenia, przebaczenia, cierpliwego znoszenia innych i inności. Światło jest więc "jak miecz", który rozdziela rzeczy dobre od złych. Rani. Nie możemy jednak, tak jak Jezus, wycofać się z drogi światła, z najważniejszego przykazania. Ostatecznie rany stają się źródłem bliskości z Panem i źródłem jeszcze większej wrażliwości – miłosierdzia.

Maryja doświadcza radości z powodu Światła – Jezusa, ale doświadczy również miecza boleści z powodu tych, którzy bardziej "miłują" ciemności, żyją w nienawiści, choć już tak mocno Światło jest obecne i świeci. Dajmy się razem z Nią – Niepokalaną – zranić miłością, kochajmy jeszcze mocniej Światło, aby jeszcze łagodniej i z jeszcze większą wyrazistością docierać do innych.

Najważniejsze i najtrudniejsze: najbliżej Jezusa i Maryi jesteśmy wtedy, kiedy po raz kolejny widzimy, wyznajemy i wynagradzamy za ciemności, które są w nas. Tym samym jest jaśniej dla innych.