Szukać Bożego miłosierdzia

Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem”.

W tym momencie zaczyna się misja Kościoła wśród pogan. Ma to miejsce między 46 a 49 rokiem. Dotąd w pierwszych 12 rozdziałach Dziejów Apostolskich widzieliśmy powstawanie i działanie Kościoła-Matki na Syjonie w Jerozolimie, w nim historię św. Piotra. Odtąd do końca księgi śledzić będziemy rodzenie się Kościoła-Córki na ziemiach Azji Mniejszej, Grecji aż po Rzym, a w nim drogę życiową i losy św. Pawła.

Tak bardzo i tak często chcemy mieć różne sprawy poukładane, chcemy rozumieć, przewidywać, co się da. A przecież nie wszystko trzeba rozumieć, nie wszystko trzeba mieć zaplanowane, żeby być świadkiem Jezusa Chrystusa i Jego zmartwychwstania. Przypomina dziś o tym pierwsze czytanie, a także dzisiejszy patron. Święty Wojciech, z sercem niespokojnym i wciąż szukającym, też nie wszystko rozumiał, ale wiedział, że to, co ma robić, to być świadkiem Jezusa Zmartwychwstałego – i jako biskup, i jako zakonnik, jako misjonarz i wreszcie jako ten, który świadectwo przypieczętowuje życiem. Niech ten patron dodaje nam otuchy, byśmy nie bali się być świadkami Jezusa tam, gdzie On nas dziś posyła.

Jezus zachęca nas do poznawania Słowa, które dał nam Bóg, abyśmy zostali zbawieni. Czytając Słowo Boże, możemy coraz bardziej wchodzić w relację z Bogiem, a dzięki temu nasze życie nie będzie kierowało się w stronę ciemności. Codzienny trud szukania Boga, próba usłyszenia Jego wołania z pewnością odmieni nasze życie. Nawet kiedy zejdziemy z drogi, którą przygotował dla nas Pan, to On nas nie potępi, nie zostawi nas samych. Będzie zawsze czekał, gotów nam towarzyszyć, pozwalając od nowa spróbować podnieść się z naszego upadku i pokonać nasze słabości.

Zawsze, gdy słyszałem tę Ewangelię, zastanawiałem się, o co chodzi z tym obumarłym ziarnem. Jak to: musi obumrzeć, aby mogło wydać plon? Na chłopski rozum jak ziarno obumrze, to chyba już nic z niego nie ma szansy wyrosnąć! Ale właśnie tak nie jest.

Misją Jezusa było zbawić świat i wyzwolić ludzkość z niewoli grzechu. Czasem dominuje w nas obraz Syna Bożego jako sędziego, który będzie rozliczał nas z naszych grzechów. Jednakże Jezus sam o sobie mówi, że przyszedł na świat „jako światłość”, aby nikt, kto w Niego wierzy, „nie pozostawał w ciemności”. Szczególnie wiosną, gdy przyroda budzi się do życia, widzimy, jak ważne jest światło i jaką rolę odgrywają coraz silniejsze promienie słoneczne. Wszystko dzięki słońcu odradza się do życia.

Jezus przyszedł na świat, aby wprowadzić nas z ciemności w pełnię światła. Tym światłem jest objawienie nieskończonej miłości Boga Ojca. Jezus jest posłany przez Niego, aby przez całe swoje życie, a szczególnie mękę, śmierć i zmartwychwstanie w sposób pełny objawić nam prawdziwe światło, jedyne mogące rozjaśnić nasze ciemności. Wierząc Jezusowi i wierząc w Niego, mamy dostęp do nowej jakości życia – skąpanej w nieskończonej miłości Boga w Trójcy Świętej. Rodzi się więc jedno pragnienie: wzrastania w wierze tak, by móc rzeczywiście każdego dnia przyjmować jak najpełniej to Jezusowe objawienie.