Tęsknota miłości

Słowo, które dziś do nas przychodzi, jest swoistym komentarzem do rozważań autora listu na temat „Bożego szabatu”. Idąc za myślą semicką i żydowskim rozumieniem szabatu jako zatrzymania wbrew pędowi życia i pracy, by zachwycić się Bogiem i „odpocząć” w Jego zachwycie każdym z nas, owo „szabatowanie” (Hbr 4,9 w przekładzie Biblii Pierwszego Kościoła) jest realnym doświadczeniem spełnienia pragnienia odkrycia i spojrzenia na rzeczywistość oczyma Najwyższego. Dlatego autor natchniony ostrzega przed zepsutym sercem niewiary, hardością i nieposłuszeństwem, kładąc na swoją żarliwość niezwykłą pieczęć: „Bo żyje i działa słowo Boga, tnie sprawniej niż jakikolwiek miecz obosieczny (…) i potrafi rozebrać myśli i intencje serca. Nie ma dla Niego stworzenia utajonego, wszystkie dla Jego oczu nagie i bez osłony” (4,12n).

Bać się, że Bóg mnie nie zbawi, że mnie nie przyjmie, że nie jest na tyle miłosierny, by moje grzechy odpuścił, przebaczył. Lękać się tego, że miłość Boga do mnie jest mniejsza niż wielkość moich grzechów. Bać się, że mogę tak narozrabiać w życiu, że Bóg sobie z tym bałaganem nie poradzi, że będzie tak trudno, że nawet Bóg będzie za słaby. Pokusa słabej Bożej miłości. To nie zachęta do rezolutności w przeżywaniu swojej słabości, ale do pełnego przylgnięcia, nadziei – wydawałoby się – wbrew nadziei.

Siedział w swojej komorze celnej – sam – gdy przechodził Jezus. A Jezus zobaczył go i zaprosił do wyjścia z komory... I co zrobił Lewi? Na Słowa Jezusa: „Pójdź za Mną!” wstał i poszedł za Nim. Ile w nim było ufności, że po prostu wstał, poszedł i zaprosił Jezusa do swojego domu, do swojego życia. Rozpoznał, że to jest jego tu i teraz – uzdrawiające Spotkanie! Odtąd już nigdy nie jest sam.

Jezus wiele razy uzdrawia ludzi i odpuszcza im grzechy, ponieważ mocno wierzą, że potrafi to zrobić. Jednak paralityk z dzisiejszej Ewangelii został do Jezusa przyniesiony przez swoich przyjaciół – to dzięki ich pomocy i zaangażowaniu człowiek, który jest sparaliżowany, to znaczy nie może chodzić i się poruszać, zostaje oczyszczony z grzechów, a potem wyleczony. Najpierw została uzdrowiona jego dusza z grzechów, następnie ciało z paraliżu.

Wczytując się w powyższy fragment Ewangelii, trudno nie zauważyć, jaką siłę wewnętrzną miał Jezus, który wypowiadając słowa: „Pójdź za Mną”, potrafił spowodować, że człowiek wykonujący swoją pracę postanowił bez zastanowienia ją porzucić i przyłączyć się do Jezusa, stając się Jego uczniem. Przecież ten uczeń wykonywał pracę odpowiedzialną, dającą dobry zarobek, a mimo to zareagował na słowa Jezusa i przyłączył się do Niego, i został jednym z najwierniejszych uczniów spośród powołanych do grona Apostołów.

Najpierw zdumienie Bogiem Człowiekiem, który nie przyszedł, „aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”. Jest coś skandalicznego w tej deklaracji Jezusa... – coś, co gorszyło niektórych „uczonych w Piśmie, spośród faryzeuszy”: „Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?”. Być może na końcu języka mieli: „Przecież powinien jeść i pić ze sprawiedliwymi – to znaczy z nami”. Ale być może to nie tylko zadufani w sobie faryzeusze wyczuwali jakąś trudność w zrozumieniu zdumiewającego wyboru, którego dokonywał Jezus, powołując grzeszników. Ewangelista Łukasz na wszelki wypadek napisał, że Jezus przyszedł powołać grzeszników „do nawrócenia” (5,32). Ale Marek i Mateusz tego dodatku nie mają... (choć niektóre współczesne przekłady uzupełniają tekst Marka o słowa „do nawrócenia”).