Tobie oddaję się i poświęcam (11)

POŚWIĘCIĆ CAŁY KOŚCIÓŁ

Oni zapoczątkowali osobiste poświęcenie się Sercu Chrystusa. Z biegiem czasu rozpoczęły się w Kościele poświęcenia wspólne. Wielkim apostołem poświęcenia w XIX wieku był o. Henryk Ramière SJ (1821-1884). Zgłębiając prawdę o królestwie Chrystusa, powziął myśl podczas I Soboru Watykańskiego, by Sercu Jezusa poświęcić cały Kościół. Usilnie zabiegał o to w czasie tego soboru, na którym występował jako teolog. Zwrócił się w tej sprawie do papieża Piusa IX, prosząc równocześnie, aby uroczystość Serca Pana Jezusa zaliczył do największych świąt liturgicznych. List podpisało kilku kardynałów, przeszło 270 biskupów oraz ponad sto tysięcy wiernych. Niestety wojna niemiecko-francuska we Włoszech przekreśliła wszystko. Biskupi opuścili Rzym i sobór przerwano. Mimo tego o. Ramière nie wyrzekł się swojej idei. Rozpowszechniał praktykę poświęcenia rodzin i mniejszych wspólnot. Przez tę praktykę chciał przygotować drogę do poświęcenia całego Kościoła. W 1875 roku zwrócił się z ponowną prośbą do Piusa IX, podpisaną przez 534 biskupów, 23 generałów zakonów i dziesiątki tysięcy ludzi świeckich. Starania te przyniosły upragnione rezultaty i ojciec święty zgodził się na takie poświęcenie w 1875 roku. Nie chciał jednak osobiście tego dokonać, ale polecił uczynić to wszystkim biskupom w swoich diecezjach 16 czerwca 1875 roku.

Wielką rolę w przygotowaniu tego poświęcenia odegrało Apostolstwo Modlitwy. Idea założenia tej wspólnoty wyszła od o. Franciszka Gautreleta SJ. To on utworzył pierwsze ognisko apostolstwa wśród kleryków jezuickich. Członkowie tej nowej wspólnoty postanowili przeżywać wszystkie swoje codzienne prace, modlitwy, radości, cierpienia w duchu apostolskim, ofiarowując je Sercu Jezusa za zbawienie świata. W krótkim czasie powstały nowe ogniska Apostolstwa Modlitwy, które obdarzył odpustami papież Pius IX.

To ziarno rzucone przez o. Franciszka Gautreleta mogło się wspaniale rozwinąć dzięki żarliwemu apostołowi Serca Jezusowego o. Henrykowi Ramièr’owi. Ten znany teolog głęboko uzasadnił podstawy doktrynalne Apostolstwa Modlitwy. Oparł je na fundamentalnej prawdzie o Kościele jako Mistycznym Ciele Chrystusa. Ojciec Henryk, jeszcze bardziej niż o. Franciszek Gautrelet, związał Apostolstwo Modlitwy z nabożeństwem do Bożego Serca, w którym widział najskuteczniejszą pobudkę do stałej modlitwy i podejmowania wszelkich ofiar w intencji zapanowania królestwa Bożego na ziemi. Posługiwał się zamiennie nazwami: Apostolstwo Modlitwy i Apostolstwo Serca Jezusowego.

Według o. Henryka Apostolstwo Modlitwy powinno być w swej istocie głębokim i wprowadzonym w czyn kultem Serca Jezusowego. Zadania te ujął w słowach: „Dać Chrystusowi prawdziwych przyjaciół, całą duszą oddanych Mu zwolenników, apostołów, którzy by się starali jedynie bronić Bożej sprawy i szerzyć chwałę Jezusa: najpierw przez modlitwę (…), a następnie przez czyny (…). Nie bądźmy obojętni dla żadnej sprawy drogiej Boskiemu Sercu; pokochajmy wszystko, co Jezus miłuje, popierajmy czynnie wszelkie praktyki mające na celu uwielbienie Najświętszego Serca”.

Dla niego Apostolstwo Modlitwy znaczyło tyle co Apostolstwo Serca Jezusowego – tych nazw używał zamiennie. Również papieże, mówiąc o tym apostolstwie, zawsze podkreślali jego ścisłe powiązania z kultem Serca Pana Jezusa. Tam, gdzie powstawały ogniska Apostolstwa Modlitwy, szybko stawały się one centrum życia chrześcijańskiego oraz szkołą prawdziwego kultu Serca Jezusowego i najlepszym narzędziem jego rozpowszechniania. W jednej ze swych książek o. Ramière pisał: „Przez gorące pragnienia i przez żarliwe modlitwy mogą wszyscy otrzymać dla bliźnich łaski zbawienia, mogą wszyscy skutecznie współpracować z miłością Serca Jezusowego, które nie przestaje troszczyć się o zbawienie ludzi”.

Znaczenie Apostolstwa Modlitwy dla rozwoju kultu Serca Jezusowego zostało docenione przez papieża Piusa XII w encyklice Haurietis aquas, w której napisał: „Dzięki niemu poświęcono Sercu Jezusowemu rodziny, kolegia, instytuty, a niekiedy nawet całe narody. Nierzadko przekazywaliśmy z tej okazji ojcowskie życzenia w okolicznościowych listach, bezpośrednich przemówieniach czy przez radio”.

Poświęcenie rodzin Bożemu Sercu było jedną z wielkich inicjatyw o. Henryka, realizowaną przez Apostolstwo Modlitwy, a następnie przez o. Mateo. Przez poświęcenie Najświętszemu Sercu małych społeczności chciał on przygotować drogę do poświęcenia Mu całego Kościoła.

Poświęcenie Sercu Jezusowemu to świadome oddanie rodziny na służbę Bogu Miłości, który przez sakrament małżeństwa jest stale obecny w rodzinnej wspólnocie. Jest to także uroczyste wyznanie, że chcemy, aby Chrystus panował w naszej rodzinie i pośród nas.

Ojciec Henryk Ramière był wielkim apostołem poświęcenia rodzin Sercu Pana Jezusa. Pragnął, aby dokonało się ono w całym Kościele. Chociaż nie udało mu się w pełni zrealizować tego zamierzenia za życia, to jednak papież Leon XIII w 1899 roku poświęcił całą ludzkość Bożemu Sercu.

Bądź apostołem modlitwy, polecając Bogu nie tylko swoje własne intencje, ale całego Kościoła i świata!

AKT CODZIENNEGO OFIAROWANIA SIĘ CZŁONKÓW APOSTOLSTWA MODLITWY

    Panie Jezu Chryste, Ty poprzez swoje Boskie Serce, bogate w miłosierdzie, wylałeś na świat cały miłość swego Ojca jako uświęcający żar Ducha Przenajświętszego.

    Racz przyjąć moje modlitwy, prace, radości i cierpienia, i złącz je dzisiaj ze swą Ofiarą Krzyża, obecną w tajemnicy Eucharystii – dla zbawienia świata.

    W jedności z całym Kościołem i jego Matką – Maryją, przez Jej pośrednictwo proszę Cię szczególnie w intencjach, które ojciec święty w tym miesiącu polecił naszym modlitwom.

    Udziel mi, Panie Jezu, Ducha Świętego do wiernego w dniu dzisiejszym wypełnienia wszystkich dobrych czynów, przygotowanych
dla mnie przez Ojca.

    Przemień mnie i uczyń apostołem Twego Serca, bym świadczył w duchu i prawdzie, że Bóg jest miłością! Amen.