Tobie oddaję się i poświęcam (2)

POŚWIĘCENIE WYRAZEM KULTU SERCA JEZUSOWEGO

Dzięki Duchowi Świętemu możemy dostrzec całe bogactwo, jakie kryje się w znaku przebitego boku Chrystusa, z którego narodził się Kościół i sakramenty święte. Kult Serca Zbawiciela przyczynia się także do umocnienia więzi z Trójcą Świętą, bo jest drogą do miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego przez najświętsze człowieczeństwo Chrystusa. Celem Wielkiego Jubileuszu 2000 roku było uwielbienie Trójcy Świętej, od której wszystko pochodzi i ku której wszystko w świecie i w dziejach jest skierowane. Zgodnie z programem wytyczonym przez Jana Pawła II przygotowywaliśmy się do niego według hasła: „Przez Chrystusa w Duchu Świętym do Ojca”. Wychodzenie od Chrystusa oznacza wychodzenie od miłości, która jest kluczem zrozumienia całego dzieła odkupienia. W świetle trynitarnej miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego przeżywaliśmy Wielki Jubileusz z odnowionym oddaniem poszczególnych osób i parafii miłosiernej miłości Boga, której bramą jest Najświętsze Serce Pana Jezusa.

Fakt przebicia boku Chrystusa na Kalwarii był najczęściej komentowany przez ojców Kościoła i teologów. Również Jan Paweł II w swoim nauczaniu o kulcie Serca Pana Jezusa często do tego niezwykłego faktu i wydarzenia odwoływał się. Jeszcze jako arcybiskup krakowski uczył, że kult Serca Jezusowego został zapoczątkowany na Kalwarii w Wielki Piątek, bo tam rozpoczęła się kontemplacja otwartego Serca Jezusowego. Pierwszymi, którzy patrzyli na przebity bok Chrystusa, byli Matka Najświętsza, św. Jan Apostoł i pobożne niewiasty. Oni należeli do pierwszych czcicieli tego Serca. Oni też zapoczątkowali kontemplację tego Serca, która trwa aż do naszych czasów. I będzie trwała aż do końca czasów. W ten sposób zaczęła się realizować zapowiedź proroka Zachariasza, że będą patrzeć na Tego, którego Serce zostało przebite (por. Za 12,10). Od tego czasu cały Kościół i cała ludzkość patrzy na Ukrzyżowanego i kontempluje tę tajemnicę. Wyrazem tej kontemplacji jest litania do Serca Jezusowego, która prostym językiem mówi, czym to Serce jest dla każdego człowieka wierzącego.

Prefacja na uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa mówi: „Z Jego przebitego boku wypłynęła krew i woda, i tam wzięły początek sakramenty Kościoła”. Tę wiarę Kościoła wyznawaną przez wieki potwierdził między innymi Katechizm Kościoła katolickiego: „Przede wszystkim jednak Kościół narodził się z całkowitego daru Chrystusa dla naszego zbawienia, uprzedzonego w ustanowieniu Eucharystii i zrealizowanego na krzyżu. «Znakiem tego początku i wzrastania [Kościoła] jest krew i woda wypływająca z otwartego boku Jezusa ukrzyżowanego» (LG 3). «Albowiem z boku umierającego na krzyżu Chrystusa zrodził się przedziwny sakrament całego Kościoła» (KL 5). Jak Ewa została utworzona z boku śpiącego Adama, tak Kościół narodził się z przebitego Serca Chrystusa, który umarł na krzyżu” (KKK 766).

Na Kalwarii narodził się Kościół, który jest darem Serca Chrystusowego. Tam wzięły także początek sakramenty Kościoła. Krew, która wypłynęła z boku Chrystusa po przebiciu włócznią żołnierza Jego Serca, jest symbolem Eucharystii, a woda – symbolem chrztu, który czyni nas dziećmi Bożymi.

Kult Serca Bożego, który rozpoczął się na Kalwarii, ukazuje nam niepojętą miłość Boga, ale i ludzki grzech. Bóg w swojej miłości stał się człowiekiem dla nas i naszego zbawienia. Człowiek w postaci żołnierza przebijającego Serce Jezusa okazał swoją niewdzięczność. Włócznia, która przebiła Serce Zbawiciela, to skutek grzechu. Ludzka złość trafiła Jezusa w samo Serce. Jednakże z tego rozdartego Serca nie wybuchły płomienie gniewu i kary, ale krew i woda. One świadczą, że niewinny Baranek zgładził grzechy świata i stał się przebłaganiem za nie. Pod tym brutalnym gestem żołnierza odkrywamy prawdziwego autora przebicia boku Chrystusa. Jest nim ręka Ojca, który na grzech człowieka i na odrzucenie odpowiada darem Miłości. Pragnie, aby Serce Jego Syna było rozdarte, by mogły wypłynąć z Niego dary zbawienia, których symbolem jest krew i woda. Krew i woda są znakiem wysłużonych nam przez Chrystusa darów: Ducha Świętego, Eucharystii, chrztu i Kościoła.

Jesteśmy dziećmi Bożymi przez chrzest święty. Ten sakrament jest darem Serca Jezusowego i owocem śmierci Chrystusa na krzyżu. „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec; zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3,1). Naszą odpowiedzią winna być wdzięczność za dar Serca Jezusowego, z którego wypłynęła krew i woda. Naszą odpowiedzią powinna być miłość, która wyrazi się naszym oddaniem i poświęceniem się temu Sercu. Miłość bowiem wyraża się darem i ofiarą. Ta miłość naszego Zbawiciela, która jest Jego darem dla człowieka, domaga się odpowiedzi miłości od człowieka. Tę odpowiedź może dać człowiek przez akt ofiarowania się tej Miłości.

Przed obrazem Serca Jezusowego wypowiedz słowa: Boskie Serce Jezusa – całego siebie oddaję Tobie i poświęcam.

AKT OFIAROWANIA Z MODLITEWNIKA KSIĘŻY SERCANÓW

L.    Wezwani do codziennego uczestnictwa w Eucharystii,

W.    Jednoczymy się przez duchową ofiarę naszego życia z doskonałą Ofiarą, jaką Syn Boży składa swojemu Ojcu.

L.    Uwielbiamy Cię, Panie Boże,

W.    Za to, że w tajemnicy przebitego boku Jezusa Chrystusa objawiłeś nam niezgłębione bogactwa miłości Syna Bożego, który nas uświęcił i odkupił przez swoje wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie. Spraw, abyśmy zawsze pełnili Twoją świętą wolę i byli otwarci na działanie Ducha Świętego.

L.    Boże, Ojcze Wszechmogący, który powołałeś nas do życia i świętości, a w Sercu Twojego Syna objawiłeś głębię swej miłości, nakłoń nasze serca do pełnienia Twojej woli, abyśmy całe życie umieli składać w nieustannej ofierze ku Twojej chwale. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.