Tobie oddaję się i poświęcam (6)

POŚWIĘĆMY SIĘ JAK CHRYSTUS OJCU

Mówił o tym sam Pan Jezus w nazaretańskiej synagodze na początku swej publicznej działalności: „Ducha Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał, abym ubogim niósł dobrą nowinę” (Łk 4,18). O tej konsekracji świadczy również wiele innych wydarzeń z życia Jezusa: ofiarowanie w świątyni, chrzest w Jordanie, przemienienie na górze Tabor oraz modlitwa arcykapłańska. Celem tej Jego konsekracji była konsekracja Jego uczniów: „Za nich poświęcam samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie” (J 17,19). Dla każdego chrześcijanina jego konsekracja będzie udziałem w ofierze Chrystusa i jej przedłużeniem. Celem zaś zawsze będzie to, aby Ojciec został uwielbiony, poznany i miłowany.

Pan Jezus nie ofiaruje swojemu Ojcu ofiar krwawych z wołów czy baranów. On ofiarował samego siebie: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: oto idę, abym spełniał wolę Twoją, Boże” (Hbr 10,5-7). Tak więc całe życie Mesjasza – Jezusa Chrystusa upłynie pod znakiem posłusznego pełnienia woli Boga. Jego ofiara ma swój początek w sercu, z którego płyną słowa: „Oto idę”. Jego Serce jest wypełnione miłością do Ojca. A owocem tej postawy jest posłuszeństwo. Jego ofiara jest przede wszystkim ofiarą serca. Ofiaruje z miłością wszystko, czym jest i co posiada.

Tą swoją ofiarą złożoną z siebie, tym ofiarowaniem siebie w chwili wcielenia, żyje przez całe swoje ziemskie życie i w nim się ona aktualizuje. W ten sposób spełnia swoją ofiarę wobec Ojca w codziennym wypełnianiu swego mesjańskiego posłannictwa. Całe Jego życie jest realizacją słów: „Oto przychodzę”. Najlepiej wyraża to modlitwa w Ogrójcu: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26,39). Szczytem tego całkowitego oddania się Ojcu są słowa wypowiedziane na krzyżu: „Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46). Krzyż i otwarcie na nim Jezusowego Serca świadczą o wypełnieniu Jego odkupieńczego posłannictwa. Życie Jezusa streszczają najlepiej te słowa: „Moim pokarmem jest wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J 4,34). Całkowite poświęcenie się Ojcu jest przede wszystkim podjęciem miłości Ojca do ludzi: „do końca ich umiłował” (J 13,1). Bo „nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13).

Tajemnica miłości Ojca i Syna, którą objawia otwarte Serce Jezusa, pozostaje wielką tajemnicą. Tak o tym pisał papież Benedykt XVI w encyklice Deus caritas est: „W Jego śmierci na krzyżu dokonuje się owo zwrócenie się Boga przeciwko samemu sobie, poprzez które ofiaruje siebie, aby podnieść człowieka i go zbawić. Jest to miłość w swej najbardziej radykalnej formie. Spojrzenie skierowane na przebity bok Chrystusa, o którym mówi św. Jan (por. J 19,37), zawiera to, co było punktem wyjścia tej encykliki: «Bóg jest miłością» (1 J 4,8). To tu może być kontemplowana ta prawda. Wychodząc od tego, można definiować, czym jest miłość. Poczynając od tego spojrzenia, chrześcijanin znajduje drogę swego życia i swojej miłości” (DCE 12).

Tajemnica Bożej miłości stanowi fundament, ale i uwieńczenie zarówno wcielenia jak i odkupienia. Otwarte Serce Zbawiciela wskazuje na miłość, która jest źródłem wszystkiego. Najgłębiej wyrażają to słowa Ewangelii Janowej: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16).

Każde osobiste poświęcenie się Sercu Jezusowemu jest obrazem i kontynuacją najważniejszego poświęcenia Jezusa Chrystusa swojemu Ojcu. Konsekracja Chrystusa ma wyjątkową wartość w oczach Bożych. Wszystkie inne poświęcenia i oddania się Sercu Zbawiciela są tylko naśladowaniem i obrazem tej jedynej konsekracji Syna Bożego i mają w niej udział. Konsekracja Chrystusa była darem całkowitym i nieodwołalnym, który On uczynił ze swego człowieczeństwa Ojcu, dla jego chwały i zbawienia świata.

Nasze poświęcenie się wtedy będzie autentyczne, gdy będzie podobne do konsekracji Chrystusa, czyli gdy podobnie będziemy się starać wypełniać wolę Bożą w naszym życiu. Nie może ono wyrażać się słowami czy uczuciami. Powinno się ono wyrażać przez pełnienie Jego woli i przykazań. Tego Chrystus od nas oczekuje. W czasie ostatniej wieczerzy mówił do swoich apostołów: „Kto ma przykazania Moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,21.23).

Jako dziecko Boże oddaj się Bogu Ojcu, odmawiając w ciszy modlitwę Ojcze nasz.

AKT OFIAROWANIA Z MODLITEWNIKA KSIĘŻY SERCANÓW

L.    „Chrystus przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: oto idę, abym spełniał wolę Twoją, Boże” (Hbr 10,5-7).

    W zjednoczeniu z Chrystusem pragniemy jak On wypełniać wiernie wolę Ojca, gdziekolwiek nam się ona objawi:

W.    Oto idę, mój Boże, abym pełnił Twoją wolę!

    – Wobec wezwania do współpracy i świadectwa, aby w społeczeństwie mogło wzrastać królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju.

    – Wobec zaproszenia do pokochania, rozumienia i pomagania wszystkim, którzy cierpią na ciele
i na duchu.

    – Wobec codziennych zadań naszej wspólnoty, wyrażających się w modlitwie i pracy.

    – Wobec zaproszenia do poświęcenia się i wypełniania całego życia Twoją miłością.

L.    Panie Jezu, oddajemy się Tobie, aby być wraz z Tobą do dyspozycji Ojca Niebieskiego, przyjmując wszystko, co na nas ześle, i wypełniając wszystko, czego od nas oczekuje; włącz w płomień Twojej ofiarnej miłości naszą ofiarę, aby wola Ojca wypełniała się na ziemi podobnie jak w niebie, a cała ludzkość odnowiła się w Tobie. Który żyjesz i królujesz przez wszystkie wieki wieków. Amen.