Tobie oddaję się i poświęcam (7)

PRZEZ POŚWIĘCENIE STAJEMY SIĘ WŁASNOŚCIĄ BOGA

Każde odnowienie poświęcenia jest odwołaniem się do tego sakramentu, i on powinien być programem codziennego życia chrześcijanina.

Sens poświęcenia dokonanego przez papieża Leona XIII w 1899 roku ukazał Jan Paweł II w orędziu wydanym z tej okazji. Orędzie Bóg objawia swą miłość w Sercu Chrystusa zostało ogłoszone w Warszawie 11 czerwca 1999 roku. Papież przypomniał w nim, że to poświęcenie było uważane przez Leona XIII za „koronę i szczyt wszystkich hołdów, jakie kiedykolwiek były Mu składane”. Poświęcenie to było aktem należnym Chrystusowi – Odkupicielowi rodzaju ludzkiego. Było ono odpowiedzią wdzięczności za to, czego dokonał dla dobra wszystkich ludzi. Nieskończona miłość Chrystusa, której żywym obrazem jest Jego Serce, przynagla do wzajemnej miłości i włączenia się w dzieło zbawienia, czyli w misyjną działalność Kościoła.

„Poświęcenie rodzaju ludzkiego dokonane w 1899 roku stanowi niezwykle doniosły krok w dziejach Kościoła, a coroczne ponawianie tego aktu w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa zachowuje do dziś pełny sens. To samo należy powiedzieć także o akcie wynagrodzenia, który zazwyczaj odmawia się w uroczystość Chrystusa Króla. Do dziś aktualne pozostają słowa Leona XIII: «Do Niego więc trzeba się uciekać, bo On jest Drogą, Prawdą i Życiem. Jeżeli się zbłądzi, należy wrócić na prawdziwą Drogę. Jeżeli ciemności opanowały umysł, należy je rozproszyć światłem Prawdy. Jeżeli śmierć nas ogarnia, trzeba przylgnąć do Życia». Czyż nie taki jest program Soboru Watykańskiego II i mojego pontyfikatu?” (Orędzie).

Leon XIII zalecił wszystkim biskupom, by dokonali poświęcenia diecezji i parafii Bożemu Sercu. W kulcie Serca Zbawiciela widział wielkie błogosławieństwo dla Kościoła. Wierzył, że owocem tego kultu i poświęcenia będzie wzrost wiary i miłości, zachowanie Bożych przykazań, uświęcenie, powrót do prawdziwej wiary oraz pokonanie zła – tak w wymiarze osobistym, jak i społecznym.

Jan Paweł II we wspomnianym orędziu przypomniał sens poświęcenia sprzed stu lat i jego owoce w życiu Kościoła i wiernych: „Gdy chrześcijanin, stając przed zadaniem nowej ewangelizacji i wpatrując się w Serce Chrystusa, Pana dziejów, poświęca Mu samego siebie i zarazem swoich braci, odkrywa na nowo, że nosi w sobie Jego światło. Ożywiony Jego duchem służby, przyczynia się do tego, aby przed wszystkimi ludźmi otworzyła się perspektywa wyniesienia do pełnej egzystencji osobowej i wspólnotowej. Serce człowieka uczy się bowiem od Serca Chrystusa poznawać prawdziwy i jedyny sens swojego życia i przeznaczenia, rozumieć wartość życia prawdziwie chrześcijańskiego, strzec się wypaczeń ludzkiego serca, łączyć synowską miłość do Boga z miłością bliźniego”.

Według papieża Leona XIII to poświęcenie powinno wpłynąć na przepojenie życia publicznego duchem miłości i zapewnić pokój na ziemi. Egoizm i pycha – źródło konfliktów i niesprawiedliwości społecznej – mogą zostać pokonane przez miłość Chrystusa Ukrzyżowanego, którego zwycięskim znakiem jest Jego Serce z krzyżem. Miało ono wymiar społeczny. Serce człowieka, przez oddanie się Sercu Jezusa, zostaje bowiem poszerzone miłością Jezusa i będzie dostrzegać problemy i cierpienia innych ludzi oraz starać się przychodzić im z pomocą. To „rozszerzenie” będzie dotyczyć nie tylko jednego konkretnego człowieka, ale całego Kościoła i spraw ogólnych parafii czy całego narodu. Będzie to konkretne budowanie cywilizacji miłości i sprawiedliwości w swoim otoczeniu i wspólnocie.

Papież Pius XI uznał akt poświęcenia dokonany przez Leona XIII za „bogaty w owoce” i ustanawiając uroczystość Chrystusa Króla, postanowił, aby w tym dniu corocznie ponawiano poświęcenie się Bożemu Sercu. W tym akcie poświęcenia Leona XIII akcent spoczywa nie tylko na osobistym przeżyciu religijnym – ja i Chrystusa – ale na skutecznym budowaniu ogólnoludzkiej wspólnoty, w której będzie rządzić prawo miłości. Świadome i na serio ponawiane przez wszystkich oddanie się Bożemu Sercu zostało polecone, „by w ten sposób zjednoczyć wszystkie narody więzią chrześcijańskiej miłości i pokoju w Sercu Króla królów i Pana panujących”. To pragnienie Piusa XI nazwał Jan Paweł II budowaniem cywilizacji miłości, która ściśle wiąże się z kultem Serca Jezusowego. To hasło stało się programem pracy Jana Pawła II, do którego często wracał przy różnych okazjach. Uważał on, że lepsza przyszłość świata zależy od cywilizacji miłości, którą trzeba wspólnie budować i umacniać w każdej dziedzinie ludzkiego życia: rodzinnej, społecznej, kulturalnej, ekonomicznej i politycznej, nie żałując na ten cel wysiłku, ofiar i modlitwy.

Wyznaj dziś z przekonaniem i pobożnością: Panie Jezu,
Ty jesteś moją drogą, i prawdą,
i moim życiem. Ja jestem cały Twój!

AKT POŚWIĘCENIA RODZAJU LUDZKIEGO NAJŚWIĘTSZEMU SERCU JEZUSA

L.    O Jezu Najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, wejrzyj na nas, korzących się u stóp Twego ołtarza.

W.    Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy.

L.    Oto dzisiaj każdy z nas oddaje się dobrowolnie Najświętszemu Sercu Twemu, aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą. Wielu nie zna Ciebie wcale, wielu odwróciło się od Ciebie, wzgardziwszy przykazaniami Twymi. Zlituj się nad jednymi i drugimi, o Jezu Najłaskawszy, i pociągnij wszystkich do świętego Serca swego. Królem bądź nam, o Panie, nie tylko wiernym, którzy nigdy nie odstąpili od Ciebie, ale i synom marnotrawnym, którzy Cię opuścili.

W.    Spraw, aby do domu rodzicielskiego wrócili co prędzej i nie zginęli z nędzy i głodu.

L.    Króluj tym, których albo błędne mniemania uwiodły, albo niezgoda oddziela; przywiedź ich do przystani prawdy i jedności wiary, aby rychło nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. Użycz Kościołowi Twemu bezpiecznej wolności. Udziel wszystkim narodom spokoju i ładu. Spraw, aby ze wszystkiej ziemi, od końca do końca jeden brzmiał głos:

W.    Chwała bądź Bożemu Sercu, przez które stało się nam zbawienie. Jemu cześć i chwała na wieki. Amen.