Twoja belka

Zawsze, gdy słyszałem tę Ewangelię, zastanawiałem się, o co chodzi z tym obumarłym ziarnem. Jak to: musi obumrzeć, aby mogło wydać plon? Na chłopski rozum jak ziarno obumrze, to chyba już nic z niego nie ma szansy wyrosnąć! Ale właśnie tak nie jest.

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus opowiada przypowieść o pasterzu owiec. Pasterz to ktoś, kto z wielką troską i zaangażowaniem opiekuje się owcami, dba o nie i chroni je. Owce go znają i słuchają.

Pan Jezus mówi nam, że On jest bramą owiec. Jak mamy to rozumieć? Brama, jak wiemy, jest głównym wejściem lub wjazdem na jakiś zamknięty teren, np. plac czy podwórko. Umożliwia ona nie tylko wejście na taki teren, ale również zabezpiecza przed złodziejami.

Tak bardzo i tak często chcemy mieć różne sprawy poukładane, chcemy rozumieć, przewidywać, co się da. A przecież nie wszystko trzeba rozumieć, nie wszystko trzeba mieć zaplanowane, żeby być świadkiem Jezusa Chrystusa i Jego zmartwychwstania. Przypomina dziś o tym pierwsze czytanie, a także dzisiejszy patron. Święty Wojciech, z sercem niespokojnym i wciąż szukającym, też nie wszystko rozumiał, ale wiedział, że to, co ma robić, to być świadkiem Jezusa Zmartwychwstałego – i jako biskup, i jako zakonnik, jako misjonarz i wreszcie jako ten, który świadectwo przypieczętowuje życiem. Niech ten patron dodaje nam otuchy, byśmy nie bali się być świadkami Jezusa tam, gdzie On nas dziś posyła.

(…) jakżeż ja mogłem sprzeciwiać się Bogu?

Te słowa wypowiada Piotr wobec współbraci oburzonych tym, że udziela Ducha Świętego poganom. Ewangelia biegnie niewyobrażalnymi dla uczniów drogami. Obejmuje ludzi dotąd przez nikogo niebranych pod uwagę. Warto dodać – przez nikogo z ludzi.

Kolejny już raz dla zobrazowania i przybliżenia słuchaczom pewnej prawdy o naszym życiu Jezus wykorzystuje obraz zaczerpnięty z codziennego życia, bliski słuchającym. Chcąc nam przybliżyć prawdę fundamentalną, bo o życiu wiecznym, o jego wyższości nad życiem doczesnym, przywołuje obraz małego ziarna pszenicy wrzuconego w ziemię. To ziarno, kiełkując, a następnie wypuszczając źdźbła, ulega rozkładowi i obumiera.

Ziarno obumiera, by wydać plon. Umiłowanie życia prowadzi do zatracenia. Służba polega na zostawieniu wszystkiego, by pójść za Chrystusem. A to jest wbrew populizmowi i wygodom tego świata. Jeszcze nie tak dawno myślałem, że chrześcijaństwo będzie niebawem niemodne. Okazuje się, że zamiast wbicia się w światowe trendy chrześcijaństwo pozostaje „sobą”. I to jest jego największą siłą – ma korzenie, które pozwalają na ciągły rozwój. W przeciwieństwie do świata, który wciąż jeszcze szuka „siebie”.