Tylko Bóg

Święty Paweł zwraca uwagę na niewłaściwe podejście Koryntian do Eucharystii, która zamiast łączyć, prowadzi do podziałów. Krytykuje ich za brak jedności. Eucharystia, która powinna być wyrazem miłości i wspólnoty, staje się okazją do egoizmu i podziałów. Paweł wskazuje, jakie jest znaczenie duchowe tego sakrament. Przypomina o ustanowieniu Eucharystii przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy i wskazuje na jej głęboki wymiar eschatologiczny – jest to nie tylko pamiątka ofiary Chrystusa, ale również zapowiedź Jego powrotu. Przyjmowanie tego sakramentu w sposób niegodny, bez właściwego przygotowania duchowego jest grzechem przeciwko Chrystusowi.

Posłuszeństwo Sługi wobec Przenajświętszego jest zaskakujące. Pan bowiem nie tyle „otwiera ucho”, ile je „przekłuwa”. A miało to miejsce wtedy, kiedy niewolnik dobrowolnie rezygnował z prawa do odzyskania wolności, jakie istniało w roku szabatowym. Sługa – niewolnik nawet swoją wolność oddaje Bogu. Staje się całkowicie Jego. I ciągle to powtarza w Najświętszej Eucharystii. Dlaczego ta rezygnacja Syna tak rzadko nami wstrząsa?

Setnik to w dawnych czasach rzymski dowódca wojskowy, który wraz z podlegającymi mu żołnierzami pilnował porządku. Miał on służącego, który ciężko zachorował. Lekarze nie dawali mu nadziei, że wyzdrowieje. I wtedy setnik usłyszał o Panu Jezusie, że czyni cuda i uzdrawia. Nie znał Jezusa, ponieważ był Rzymianinem, a nie Żydem. Uwierzył jednak, że to właśnie Pan Jezus może mu pomóc. I z tą wiarą chciał prosić o zdrowie dla swojego sługi. Pan Jezus zapowiedział, że przyjdzie do domu setnika i uzdrowi chorego. Ten odrzekł na to, że nie jest godzien. Uznał Jezusa za kogoś tak ważnego, że czuł się niegodny, żeby Pan Jezus osobiście odwiedził jego dom.

Jezus w prosty sposób mówi nam dziś, co mamy zrobić, aby podążać za Nim. Te warunki to zaparcie się samego siebie, wzięcie własnego krzyża i naśladowanie Jezusa.

Często trudno nam jest poświęcić swoje pragnienia i wygody, bo na pierwszym miejscu stawiamy siebie. Jezus jednak wymaga od nas, abyśmy zeszli na drugi plan, bo ważniejszy jest drugi człowiek.

Zaintrygowała mnie postawa setnika. Najpierw prosi, by Jezus przyszedł i uzdrowił jego sługę, a następnie jakby się z tego wycofuje. Co sprawia, że zmienia zdanie?

Nie wiem, co wydarzyło się między jedną a drugą decyzją, niemniej setnik wykazuje się „wielką wiarą”. Uznaje, że wystarczy tylko słowo Jezusa, by sługa wyzdrowiał. Uznaje w Jezusie Boga, który w akcie stwórczym nie potrzebował niczego, by powstał świat. Posłużył się słowem…

Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach… Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Parafrazę tych słów powtarzamy w czasie każdej Mszy Świętej tuż przed przyjęciem Komunii Świętej. Czy przypadkiem słowa te zbyt bardzo nam nie spowszedniały? Czy naprawdę dociera do nas jeszcze, co one oznaczają? Niosą one naprawdę mocną treść.