Ufna i prosta modlitwa

Bóg stworzył nas, abyśmy przeżyli nasze życie owocnie. Gdy czujemy się spełnieni, to jednocześnie mamy poczucie sensu w życiu. Dla osoby wierzącej celem, do którego powinna dążyć, jest „trwanie w Bogu”. To dzięki jedności ze Stwórcą jesteśmy w stanie właściwie ukierunkować swoje pragnienia i wydać w życiu konkretne owoce. To „trwanie w Bogu” nie jest stylem życia przeznaczonym jedynie dla mnichów i mniszek. Chodzi tu tylko o to, abyśmy żyli zgodnie z naszym życiowym powołaniem, w harmonii przeżywając to, co ludzkie, i to, co boskie.

Jezus przygotowuje Apostołów na swoje odejście. Żegna się z nimi, dając ostatnie wskazówki, wyjaśniając to, co jeszcze pozostało niejasne. Jednego już chyba sam w tym momencie nie zmieni. Widzi, jak trudno nam, ludziom, wznieść się ponad ludzkie kalkulacje, oczekiwania i wyobrażenia. Widzi to na przykładzie swoich Apostołów, których przez trzy lata uczył nadprzyrodzonego patrzenia na życie i zaufania do Boga. Tyle razy mówił o kochającym i miłosiernym Ojcu, o królestwie nie z tego świata, o gromadzeniu skarbów na życie wieczne, które jest celem naszego życia. Jednak ma świadomość, że pomimo tak wielu wysiłków jeszcze to do Apostołów nie dociera, jeszcze tego wszystkiego nie zrozumieli. Wie, że będą się smucili, że uciekną, że zamkną się przerażeni Jego śmiercią i brakiem Jego obecności. Przecież dopiero dzień zesłania Ducha Świętego przemienił perspektywę ich patrzenia na życie i na otrzymaną misję.

Pierwotny Kościół składał się z Żydów takich samych jak inni, którzy jednak uwierzyli w Jezusa posłanego przez Boga. Pierwsi nawróceni poganie w Azji Mniejszej nazywani byli prozelitami. Przyjmując chrześcijaństwo, w początkach Kościoła prawdopodobnie poddawali się oni prawu obrzezania praktykowanemu w judaizmie i asymilowali się kulturowo z Izraelem. Wśród młodych chrześcijan powstaje poważny spór, czy zwyczaj ten jest konieczny wśród nawracających się pogan, bo przecież zostali oni „usprawiedliwieni przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Dz 13, 39). Dla wszystkich ludzi bez wyjątku bramą do zbawienia jest łaska Chrystusa, a nie regionalne tradycje i zwyczaje. Paweł i Barnaba udają się do Jerozolimy, by omówić i rozwiązać tę kwestię ze Wspólnotą-Matką. Apostołowie obecni w tym mieście inaugurują pierwszy sobór Kościoła. Dzisiejszy fragment z Dziejów pozwala nam zobaczyć, jak poważnie podchodzili do spraw tradycji pierwsi świadkowie Chrystusa i nasi nauczyciele wiary!

Paweł po ukamienowaniu w Listrze poszedł z Barnabą do Derbe, gdzie spokojnie głosili Ewangelię, już bez sprzeciwu ze strony Żydów. Stamtąd wyruszył w drogę powrotną, odwiedzając wspólnoty chrześcijańskie, które wcześniej zakładał. Umacniał je w ten sposób w wierze. Ustanawiał im też starszych. Dokonywało się to „wśród modlitw i postów”, a potem polecano ich Panu. Charakterystyczne jest to, że ustanawiali ich Apostołowie, a dokonywali tego w czasie liturgii sprawowanej w danym Kościele.

Tak wzrastał Kościół Chrystusowy.

Prawdziwe źródło naszego życia to Bóg. Bóg daje nam życie i dba o nie, tak jak rolnik o swoje winorośle. Jednak winorośl, która usycha, bo odłącza się od drzewa, jest skazana na przegraną. Również człowiek, który odchodzi od Boga, nie chce być w przyjaźni z Bogiem, przegrywa swoje życie. Powoli staje się ono trudne, brzydkie, pozbawione dobra i nieszczęśliwe.

Pan Jezus mówi do nas dziś o swoim odejściu. Czym jest to odejście? To nie takie zwyczajne „pójście sobie”. Pan Jezus mówi o pójściu do swojego Ojca, do miejsca, gdzie wszyscy kiedyś pójdziemy. Budujące jest to, że pomimo wstąpienia do nieba Pan Jezus jest wciąż z nami. Nie chodzi po ziemi teraz tak jak my, ale jest duchem. Wielka to tajemnica, ale przecież my wszyscy tajemnice lubimy.