Umacniający pokarm

Środa, Środa Wielkiego Tygodnia, rok I, Mt 26,14-25

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać. W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?» On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: „Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami”». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda». Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?» On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził». Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: «Czyżbym ja, Rabbi?» Odpowiedział mu: «Tak, ty».

 

Pascha, którą Jezus spożył ze swoimi uczniami, miała swój radosny, ale także dramatyczny wymiar. Boski Mistrz zaprosił swoich najbliższych współpracowników do stołu – tych, którzy towarzyszyli Mu przez wszystkie te lata, których nauczał. Chciał im przekazać najważniejszy testament: uczynić ich spadkobiercami swojej nauki i swojej obecności. Zawierała się ona w chlebie i winie, które stały się Jego Ciałem i Jego Krwią. Dramatycznym wymiarem tej uczty była perspektywa Judaszowej zdrady i wydarzenia, które miały dokonać się na Golgocie.

Jako ochrzczeni chrześcijanie jesteśmy spadkobiercami ostatniej wieczerzy. Ilekroć uczestniczymy we Mszy św., otrzymujemy takie same dary, jakie otrzymali uczniowie obecni w Wieczerniku przeszło 2000 lat temu. Pan blisko jest – śpiewamy te słowa! Pamiętajmy o nich, zwłaszcza jutro, gdy podczas liturgii Wielkiego Czwartku będziemy dziękować Bogu za Ciało i Krew Jego Syna Jezusa Chrystusa, które stały się pokarmem eucharystycznym. Możemy się nim karmić każdego dnia i jednocześnie duchowo wzmacniać.