Umiłowany Syn

We wszystkich opisach uzdrowień, o których czytamy w Ewangelii, Pan Jezus wykazuje się wielką pokorą i skromnością. Nigdy nie wykorzystuje faktu uleczenia chorego do zdobycia większej popularności czy sławy. Niejeden z nas na miejscu Jezusa zrobiłby wszystko, aby być bardziej znanym. Na pewno macie kolegów, którzy są bardzo popularni wśród innych i robią wszystko, aby to utrzymać.

Drogie Dzieci, dzisiejsza Ewangelia przenosi nas do synagogi, gdzie Jezus otwiera księgę i czyta piękne słowa proroka Izajasza. To był bardzo podniosły moment, bo Jezus ogłosił, że te słowa właśnie się spełniają! Powiedział, że został posłany, by pomagać wszystkim – szczególnie tym, którzy są smutni, chorzy albo mają jakieś trudności.

Niedziela chrztu Jezusa – obiecanego Mesjasza – kończy w liturgii czas Bożego Narodzenia. Od jutra nastanie nowy czas – okres zwykły. I właśnie dzisiaj Bóg nas do niego przygotowuje. Dalej mamy nawracać się, prostować duchowe własne ścieżki, by otworzyć serce na przyjęcie przychodzącego każdego dnia Boga. Dalej mamy głosić Jego miłość, by inni zachwycili się jedynym Bogiem, który nigdy nie przestaje walczyć o zbawienie dusz nawet najbardziej zbrukanych grzechem.

Nie ma dwóch miłości – innej do Boga i innej do człowieka. Miłość jest jedna. Wyraża się tak do ludzi, jak i do Boga. Co więcej, św. Jan mówi, że można sprawdzić miłość do Boga w tym, jak odnosimy się do innych, jak ich traktujemy.

Słowo "chrzcić" pochodzi od greckiego słowa bápto lub baptízo, które oznacza "zanurzać", "zatapiać" lub "zanurzać w wodzie". Stąd pewnie najczęściej kojarzymy chrzest jako szczególny dar Boży, obfite wylanie łask i obmycie z grzechów. 

I tak niewątpliwie jest, ale chrzest Chrystusowy ma również drugi nie mniej ważny aspekt – mianowicie jest zanurzeniem w wodach utrapienia.

To wszystko, co wydarzyło się nad Jordanem, było oficjalnym ogłoszeniem przyjścia Mesjasza, ze wskazaniem na Jezusa. Począwszy od głoszenia przez Jana chrztu pokuty, gromadzenia się wielu ludzi, aż po chrzest Chrystusa z równoczesnym świadectwem Ojca: „to jest mój Syn umiłowany”. Po chrzcie pokuty zstąpił na Jezusa Duch Święty, by Go napełnić mocą Bożą wynikającą ze zjednoczenia się z Ojcem. Duch Święty jest Duchem Ojca. Jest też Duchem Syna Bożego. Jest miłością Ojca i miłością Syna. W nieskończenie serdeczny obiekt miłości włączona jest ludzkość, którą reprezentuje Chrystus – Syn Boży i Człowiek.