Upominać

Pierwsze skojarzenie, które kołacze mi w głowie po spotkaniu z ostatnimi wersami proroctwa Amosa, brzmi: „Cuda, cuda ogłaszają!”.

Owszem, wszyscy słuchający tego, co wieszczył ubogi pasterz i rolnik zaproszony przez Boga do opuszczenia swojego małego gospodarstwa, by daleko od domu ogłaszać konsekwencje postępowania wołającego o pomstę do nieba, musieli być zaskoczeni wizją nadnaturalnej obfitości, która w czasach kryzysu nawet się nie śniła. Ale najważniejszą zapowiedzią w ustach Amosa była obietnica wolności i bezpieczeństwa, które pochodzą od Boga. Tego Boga, który jest notorycznie odrzucany, oszukiwany, pogardzany; Boga, z którym naród przez Niego samego wybrany się nie liczy; Boga, który kocha człowieka nawet wtedy, gdy człowieka nie stać na miłość…

„Oto nadejdą dni, gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich”.

Okazuje się, że to, co nas karmi, to nie tylko to, co trafia do żołądka. To, co daje sytość, zaspokaja głód wewnętrzny, to dobre słowo. Pan Bóg wie, jak bardzo jesteśmy spragnieni słuchania słowa, a najbardziej potrzebujemy Słowa Bożego, bo to Ono dało nam życie. To Słowo Boże sprawiło, że staliśmy się na tym świecie, Pan Bóg powiedział i człowiek zaistniał, dlatego najbardziej jesteśmy spragnieni Słowa Bożego, bo to Ono jest naszym początkiem i to Ono zaspokaja nasze najgłębsze potrzeby.

Ludzie z Nazaretu myśleli, że już wszystko wiedzą o „Synu Maryi, bracie Jakuba, Judy i Szymona”. Ich nieprzychylne nastawienie do Jezusa nie pozwoliło im otworzyć swoich serc na Bożą Miłość. Nie chcieli przyjąć Słowa Bożego, choć dziwili się mądrości i cudom, które czynił Syn Maryi w ich obecności. Jednak nie było w nich aż tak silnej wiary, aby porzucić wszystkie swoje uprzedzenia, oceny czy osądy i zawierzyć Bożej Miłości, którą jest sam Jezus.

Jezus stale od dwóch tysięcy lat przypomina nam o świeżości i nowości swoich słów. Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Obecność pana młodego oznacza tutaj obecność samego Jezusa. Skoro On jest pośród nas, nie musimy się obawiać i smucić.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus uczy nas też nowego spojrzenia, uczy otwierania się na rzeczywistość, która przychodzi: Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania (…). Nie wlewają też młodego wina do starych bukłaków. (…) Ale młode wino wlewają do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje.

Cieśla – tak określają Jezusa ludzie w dzisiejszej Ewangelii. Ujmujące jest dla mnie to, że Bóg, posyłając swego Syna na świat, zdecydował się właśnie na powierzenie Go św. Józefowi jako ziemskiemu ojcu. Naturalną rzeczą w owych czasach było to, że syn dziedziczył zawód po swym ojcu – tak też było zapewne w przypadku Jezusa. 

W Palestynie czasów Jezusa drewno służyło nie tylko do wyrobu pługów i mebli, ale także do budowy domów. Była to praca dość ciężka, polegająca na obróbce ciężkich materiałów, takich jak drewno, kamień i żelazo. Nie przekładało się to jednak w prosty sposób na materialne uposażenie. Zarobek cieśli był raczej skromny.

Tłumy, tłumy i jeszcze raz tłumy idą za Jezusem. W miejscach, do których Jezus zachodzi na posiłek lub aby nauczać, ścisk taki, że jednego dnia aż musieli dach rozebrać, żeby spuścić na noszach sparaliżowanego. Tydzień temu tłum też napierał i kobieta z tłumu też, ta, co się Go dotknęła. Innym razem wszedł do łodzi, bo tak wielu ich było. A dziś… nikt Go nie potrzebuje. Przyszedł do swoich, może z myślą, że będzie mógł im usłużyć, że dokona czegoś wyjątkowego dla mieszkańców rodzinnego Nazaretu. Jednak ich to zupełnie nie ruszało. Oni widzieli, że jest mądry, bo rozeszło się po Nazarecie, że wygłosił w synagodze niezłą naukę. Jednak popatrzyli i pomyśleli: no nie, trzydziestolatek będzie nas pouczał? Robi cuda… niech sobie robi, my sobie bez nich poradzimy.

Moi drodzy, to jakby opis współczesnej ludzkiej mentalności. Jest Jezus, są chrześcijanie, niech sobie będą. Choć dziś dla niektórych lepiej, jakby ich nie było. Można by wtedy robić, co się chce, a tak ktoś mówi, że tego czy tamtego nie wolno. Dziś człowiek, jak pisał Adam Mickiewicz: sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem…