Usuwa jedną [ofiarę], aby ustanowić inną

Bracia: Prawo, posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, corocznie ciągle składane, nie może nigdy udoskonalić tych, którzy przystępują do Boga. Czyż bowiem nie przestano by ich składać, gdyby składający je, raz na zawsze oczyszczeni, nie mieli już żadnej świadomości grzechów? Ale przez nie każdego roku następuje przypomnienie grzechów. Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Przeto Chrystus, przychodząc na świat, mówi: «Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – aby spełnić wolę Twoją, Boże». Wyżej powiedział: «Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie», choć składane są zgodnie z Prawem. Następnie powiedział: «Oto idę, aby spełnić wolę Twoją». Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.

Człowiek czuje się winny wobec Boga, bo zgrzeszył. Wciąż doświadczamy głęboko prawdy, że zawodzimy, że nie potrafimy odpowiedzieć adekwatnie na miłość Boga do nas. Dlatego też wszelki kult jest próbą przebłagania Boga, próbą przezwyciężenia naszej winy. Jednakże czy jest to możliwe? Boga może przebłagać tylko ktoś, kto jest Mu równy, dlatego nic, co ofiaruje człowiek, ostatecznie nie jest adekwatne w ofiarowaniu Bogu. A jeśli już, najpełniejszym darem człowieka może być on sam. Ale – mimo że takie sytuacje się pojawiały – nie sposób pomyśleć, żeby Bóg wymagał ofiary z życia ludzkiego, aby Go przebłagać. Dlatego też Izrael nie ofiarował w swoim kulcie tego, co właściwe, lecz jedynie substytut, czyli jakieś nieadekwatne zastępstwo, np. baranka czy inne zwierzę.

Znamy historię Abrahama otrzymującego baranka, którego ma ofiarować w zastępstwie swego syna. Tu pojawia się w człowieku oczekiwanie na „prawdziwego” Baranka, który przybywa od Boga i właśnie dlatego przestaje być substytutem, ale sprawia, że my sami zostajemy niesieni do Boga jako ofiary przebłagalne i uwielbiające. I tak jak ofiara paschalna Izraela została ustanowiona jako najważniejsze wydarzenie roku liturgicznego i religijnej pamięci Izraela, tak ofiara paschalna Chrystusa wypełnia ten obraz, stając się najważniejszym wydarzeniem roku liturgicznego Kościoła. Ofiara baranka została zastąpiona ofiarą prawdziwego Baranka. Ofiara niewystarczająca została zastąpiona ofiarą nieskończoną. Dlatego autor Listu do Hebrajczyków napisze: "Usuwa jedną [ofiarę], aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze".