Uwierzą, czy nie uwierzą?

Wierność nauce Jezusa wymaga nieustannego oczyszczania własnego wnętrza, które przecież jest świątynią. Widzimy, doświadczamy, jak wielkie toczą się boje, by te nasze świątynie brukać, by je ograbiać z Bożego blasku, by odzierać z godności już od najmłodszych lat, wmawiając, że sacrum to jakiś przeżytek i zabobon.

Pozwólmy Jezusowi zaprowadzić nowy porządek w naszym życiu. Pozwólmy Mu wywrócić, zburzyć nasze pojęcie o porządku – ładzie wewnętrznym, który często jest zupełnie zdeformowany przez szeroko pojętą światową wolność.

Żadne słowo nie porusza serca tak jak Słowo Boga, bo jest to Słowo żywe, które jak miecz obosieczny przenika kości, przenika serce, myśli, umysł, całą ludzką istotę. Dziś słyszymy wiele słów, jesteśmy zalani informacjami. Już nie wiadomo, kogo słuchać. Jedni zaprzeczają drugim. Wiele słów wypowiadanych jest na wiatr i nie przynosi nadziei ani pocieszenia. A Słowo Jezusa zawsze jest słowem życia, jest słowem niosącym nadzieję, bo jest słowem wiecznym, dającym nam życie wieczne. Arcykapłani i uczeni w Piśmie też słuchali Słów Jezusa, tyle że serca ich były tak twarde, że żadne z tych słów nie zapuściły w nich korzenia. Chcieli zabić Jezusa tylko dlatego, że mówił prawdę, i tylko prawdę. Dziś chyba też tak jest. A Jezus jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki. I Jego Słowo jest takie samo! Jest żywe i ma moc nas wskrzesić do życia, kiedy słuchamy go z zapartym tchem. Ma moc uczynić z naszego serca i naszego jestestwa prawdziwą świątynię Ducha Świętego, prawdziwy, żywy dom Boga.

Przez ostatnie dni wręcz połykałem Boże Słowo. Stawało się ono rzeczywiście jak miód. Potem zawsze jednak następuje weryfikacja mojego przyjęcia Objawienia w kontekście przyjęcia go przez innych. Zadaję sobie jako ksiądz ciągle jedno pytanie: jak moja słodycz może stać się słodyczą dla innych? W przeciwnym przypadku wewnątrz siebie zawsze będę odczuwał gorycz.

Potrzebuję Jezusa! To tak łatwo powiedzieć. Pomyśl przez chwilę nad tym słowem: potrzebuję Ciebie, Jezu. Potrzebuję, ponieważ sam nie dotknę Twego Ojca – mojego Boga. O tym jest to czytanie z całą jego symboliką. W sprawach wiary, miłości, zbawienia potrzebuję Jezusa. Tutaj na ziemi nic nie znaczy, co mam, kogo znam, ile potrafię – to nawet przeszkadza. Im bardziej jestem potrzebujący: niedomagający, biedny, ubogi – tym lepiej. Taka jest droga Boga! Potrzebuję Jezusa, Baranka za mnie umarłego i zmartwychwstałego, tylko wtedy staję się synem mojego Boga. Pomóż mi, Jezu, głęboko przeżywać te słowa, nie tylko je wypowiadać, ale przeżywać: ja Darek, potrzebuję Ciebie. Amen.

Pismo mówi dziś o Świątyni Jerozolimskiej. W tym fragmencie Ewangelii warto przypomnieć sobie, że Pismo nazywa też świątynią ciało człowieka.

Jeśli serce człowieka przestaje być świątynią, miejscem modlitwy, dobroci, a zamiast tego staje się targowiskiem, miejscem wypowiadania życzeń i żądań, to szybko w naszym życiu pojawiają się zazdrość, złość i samolubstwo.

Pan Jezus zapłakał nad Jerozolimą… Przeżywał bardzo, że jej mieszkańcy nie chcieli Go przyjąć po tym, jak ogłosił im Dobrą Nowinę o zbawieniu. Wiedział, że za kilka dni zostanie tam ukrzyżowany, a jednak nie płakał nad sobą, lecz nad ludźmi, którzy tego dokonają.