W całkowitym zaufaniu

Niedziela, V Tydzień Zwykły, rok C, Iz 6,1-2a.3-8

W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł. I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!». Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech». I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?». Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!».

 

W blasku Przenajświętszego możemy zobaczyć dwie rzeczy: Jego chwałę oraz nasze nędze i ograniczenia. Nie po to jednak dane nam jest to poznanie, aby nas postawić do pionu czy po to, byśmy przypomnieli sobie o naszym miejscu w szeregu. Nie. Poznając naszego Pana i nasze grzechowe biedy, jesteśmy zdolni w całkowitym zaufaniu pójść tam, gdzie nas posyła.