Wątpienie nie musi być grzechem

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane». Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę». A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym». Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!» Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli». I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

Słyszałem niedawno takie stwierdzenie: „Więcej dzisiejszych chrześcijan wierzy w śmierć Pana Jezusa na krzyżu aniżeli w Jego zmartwychwstanie”. Przyznam, że słowa te wprawiły mnie w pewne zakłopotanie. Kiedy jednak ochłonąłem nieco, uświadomiłem sobie, że ich autor żadnej Ameryki nie odkrył. Wszak Ewangeliści z uporem ukazują w Słowie Bożym ostatnich dni właśnie niewiarę, a przynajmniej wątpliwości uczniów co do faktu zmartwychwstania ich Mistrza, Jezusa Chrystusa. Nie wierzą Marii Magdalenie, nie rozpoznają Jezusa w drodze do Emaus ani na Jeziorze Tyberiadzkim, kiedy Ten każde im zarzucić sieci po prawej stronie łodzi. Kiedy wystraszeni zamykają się w Wieczerniku, też nie wierzą, że Jezus zwyciężył śmierć i stał się ich Życiem. Czekają raczej na egzekucję, jaka musi spotkać uczniów tego fałszywego proroka i burzyciela ładu polityczno-religijnego w Izraelu. Bohater dzisiejszej Ewangelii też nie dał wiary swoim towarzyszom, kiedy ci jednogłośnie oznajmili, że widzieli Pana.

Skoro uczniom Pana Jezusa tak trudno było uwierzyć w Jego zmartwychwstanie, to dlaczego nam, współczesnym, miałoby być łatwiej? Może i my mamy prawo wątpić, pytać, marzyć o „dotknięciu Pana”? Właśnie kiedy dotknie się Pana Zmartwychwstałego, umierają wątpliwości. To dotknięcie rodzi życie i nadzieję. Stąd też nie można być letnim katolikiem, uwikłanym w przyzwyczajenia, powinności i źle pojmowaną tradycję. Nie wolno nam nie pytać, nie wątpić, nie tęsknić za „dotknięciem Pana”. Tylko takie wątpliwości i takie pragnienia rodzą prawdziwą wiarę w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Chrześcijaninem nie jest ten, który wierzy w śmierć Jezusa z Nazaretu, ale ten, który wierzy w zmartwychwstanie Syna Bożego.