Wezwanie do czujności

„Ja Jestem drogą i prawdą, i życiem (…)”. Jezus to jedyna droga, która prowadzi nas do nieba. Jezus to jedyna prawda, która daje nam zwycięstwo, i Jezus to jedyne życie, które nigdy się nie kończy. Na potwierdzenie tych słów Jezus dał nam największy znak – swoje zmartwychwstanie. Potrzebujesz czegoś więcej?...

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi, abyśmy mieli w sobie Jego radość. Warto zadać sobie pytanie, czym jest we mnie radość Pana. A może w ogóle nie ma we mnie radości, może przez trudy życia i przykre doświadczenia stałem się smutnym i zgorzkniałym człowiekiem?

Papież Franciszek napisał, że radość jest znakiem chrześcijanina. Chrześcijanie bez radości nie są chrześcijanami. Radość jest pieczęcią chrześcijanina. Mimo bólów i udręki, a nawet pomimo prześladowań.

„Bracia i siostry, wygląda na to, iż nie od rzeczy będzie przypomnieć wam Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie, którą wcześniej wam głosiłem i którą przyjęliście ode mnie. Ona bowiem jasno i klarownie wskazuje drogę zbawienia, którą powinniście kroczyć i na której – czego oczekuję – będziecie trwać. Chyba że uwierzyliście na próżno” (1 Kor 15,1-2 NPD).

I nam się często nie mieści w głowie, jak ktoś, kto jest innego wyznania, może otrzymać dary Ducha Świętego. Co więcej, jak to się może dziać w stosunku do osób nieochrzczonych? Cisną się nam wówczas do głowy odpowiedzi w stylu: „to dziwne”, „to niemożliwe”, „to jakieś zwiedzenie”. A Bóg nam wyraźnie pokazuje, że „nie ma względu na osoby”, że „miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Bóg znajdzie sposób objawienia siebie, tylko warto Mu w tym nie przeszkadzać.

Jezus czyni to, co Jego Ojciec. Jego dzieło jest dziełem Ojca. Podobnie powinno być w naszym życiu – moje czyny powinny być czynami Jezusa, Boga. Czy tak jest? Czy tak jak ja postępuję, to tak samo postąpiłby Jezus? Czy Jezus byłby zadowolony z moich uczynków, czy może jednak wstydziłby się tego, co zrobiłem?

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus ponownie mówi, co mamy robić, aby być Jego przyjaciółmi – przestrzeganie przykazań Bożych oraz wzajemna miłość doprowadzą nas do królestwa Bożego.

Życie przynosi nam wiele trosk i problemów w szkole, pracy i w domu. Niejednokrotnie trudno nam świadczyć o Jezusie i dochować wierności Bożym przykazaniom, a zwłaszcza przykazaniu miłości, gdy mamy kochać kogoś, kto jest nam nieżyczliwy lub wręcz wrogi. Pan Jezus oczekuje od nas wierności nawet w przeciwnościach, a nie deklaracji czy słów, że następnym razem zachowamy się inaczej. On chce, abyśmy przynosili owoce, czyli czyny miłości. Warunkiem przynoszenia owocu jest więź z Jezusem. On nazywa nas swoimi przyjaciółmi. Czy to nie cudowne, że mamy takiego Przyjaciela?